Όμορφη μέρα και
η σημερινή, μονολόγησα σχεδόν την στιγμή που πατήσαμε το πρώτο χιόνι. “Που την
είδες; δεν βλέπεις τον καιρό; το χιόνι, το κρύο; την βαριά συννεφιά;”, Φυσικά
και την βλέπω αφού την ζω, είμαι μέσα σε αυτήν τώρα!
Η καλή μου η
πέρδικα γύρισε και με κοίταξε αστραπιαία. Η ματιά της όμως καρφώθηκε πάλι στον
δρόμο που ανηφόριζε. Αλλά σαν κάτι να άστραψε μέσα της και έβγαλε εκείνο το
πλατύ χαμόγελο, άνοιξε το παράθυρο και ο παγωμένος αέρας ζέστανε τα πρόσωπά
μας. “Όντως, είναι πανέμορφη η μέρα”, έσκυψε και μου ψιθύρισε σχεδόν στο αυτί η
ρούσα ομορφιά. Μόλις είχε διώξει τον φόβο της κι απολάμβανε το παρόν.
Όσο ανεβαίναμε
τόσο το χιόνι πύκνωνε. Αλλά ένας περίεργος ακαθόριστος θόρυβος ερχόταν στα
αυτιά μας. Σε μια δύσκολη στροφή ένα τεράστιο έλατο έφραζε κάθετα τον δρόμο
μας. Κι εκεί, ένας άνθρωπος χωμένος στο χιόνι έκοβε με το αλυσοπρίονο το δέντρο
για να ξεμπλοκάρει, να ελευθερώσει τον δρόμο. Δίπλα του ένα όχημα τετρακούνητο
με την σφραγίδα “Δασαρχείο Βυτίνας”.
Εμείς, οι
αλάνθαστοι, πιστεύουμε ότι ο κόσμος αρχίζει και τελειώνει με εμάς στο κέντρο
του. Και ανώριμοι όντες, μοιράσαμε ταμπέλες στην εποχή της κρίσης σε όλους τους
δημόσιους υπαλλήλους. Τους φορτώσαμε την κατάντια μας και την μιζέρια μας, και
όσα εμάς βάρυναν. Ξεχάσαμε να αποδώσουμε στους εαυτούς μας οποιαδήποτε ευθύνη
που απορρέει από την νοοτροπία μας, και ονομάσαμε τους άλλους διεφθαρμένους.
Οι διεφθαρμένοι
βρίσκονται παντού, αλλά το ποσοστό τους είναι ελάχιστο. Αλλά αυτοί κάνουν
φασαρία, αυτοί ακούγονται και σκεπάζουν τίμιες φωνές, ανθρώπους που αγαπάνε την
δουλειά τους και υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον. Και οι άνθρωποι του Δασαρχείου
Βυτίνας, του όποιου Δασαρχείου στην Ελλάδα, κάνουν καλά την δουλειά τους. Έτσι
απλά. Χωρίς κραυγές, δίχως δημοσιότητα, αθόρυβα. Για να μην ταράξουν την ζωή
της φύσης. Γιατί δεν έχουν ανάγκη να αποδείξουν τα αυτονόητα.
Τα Δασαρχεία
στην Ελλάδα – και στην περιοχή μου αυτό της Βυτίνας, είναι οι φύλακες του
δάσους. Οι πραγματικοί. Εμείς όλοι που αγαπάμε το βουνό και τα ποτάμια,
επικουρικά μόνο μπορούμε να σταθούμε κοντά τους. Γιατί όταν πέφτει το γερασμένο
έλατο από το χιόνι, εμείς κάνουμε την βόλτα μας στο βουνό, αλλά ο φύλακας είναι
ήδη εκεί για να μας διευκολύνει και να μας κάνει να νιώσουμε ασφαλείς.
Οι άνθρωποι των
Δασαρχείων απαξιώθηκαν σαν όλους σχεδόν τους δημόσιους υπαλλήλους. Από ποιους;
Από αυτούς που θέλουν να σεργιανούν στο δάσος ολημερίς και ολονυχτίς και να μην
δίνουν λόγο πουθενά. Απαξιώθηκαν από τα κοράκια που βλέπουν το δάσος σαν
παράνομη πηγή πλουτισμού, ακόμα και από κυνηγούς που οι νυχτερινές αμαρτίες
τους βαραίνουν την ζωή στην φύση.
Ανθρώπους σαν
τον συγκεκριμένο δασικό, βλέπουμε παντού. Να μοχθούν για την διαφύλαξη του
περιβάλλοντος και της πανέμορφης φύσης μας. Τους βλέπουμε και στις φωτιές σαν
δασοπυροσβέστες, παντού όπου υπάρχει ανάγκη. Αλλά η Πολιτεία άλλαξε πλεύση τα
τελευταία χρόνια και δεν τους θέλει στο δάσος. Η ευθύνη βαραίνει κι εμένα τον
κυνηγό που έδωσα μεγαλύτερη βαρύτητα από ότι πρέπει στην φύλαξη του κυνηγίου,
και έδωσα βήμα στον θηροφύλακα μεγαλύτερο από ότι του πρέπει. Αλλά όλα
διορθώνονται.
Το Δασαρχείο
υπάρχει για το συμφέρον όλων μας. Και πιστεύω πως μπορούμε να ρίξουμε πάλι μια
ματιά σε αυτό. με αγάπη. Γιατί επί της ουσίας, αυτό είναι το σπίτι μας. Όχι
μόνο σαν πολιτών, αλλά και σαν κυνηγών. Αν αφαιρέσουμε την πλύση εγκεφάλου που
υπεστήκαμε τα χρόνια της κρίσης, θα διαπιστώσουμε ότι η ενδυνάμωση του δημόσιου
φύλακα, το έργο του δημόσιου υπάλληλου, είναι θέματα που μας αφορούν και που
δρουν προς τον δρόμο τον καλό.
Αν μπορέσουμε να
δούμε τον κόσμο μας ενιαία, χωρίς διαιρέσεις και διλλήματα – καλός και κακός,
μαύρο και άσπρο, κόκκινος και μπλέ, κτλ., οι εκπλήξεις που θα αντικρίσουμε θα
είναι πολλές. Τους ανθρώπους τους χωρίζουν οι μικροπολιτικές αντιλήψεις και η
ιδιοτέλεια. Και τους ενώνει η αγάπη για την ζωή.
Αν ο παγωμένος
από την θερμοκρασία δασικός που έκοβε μέσα στον χιονιά το δέντρο είχε την
νοοτροπία των περισσοτέρων μας σήμερα, ίσως να με ρωτούσε τι ομάδα είμαι. Κι αν
δεν του άρεσε, να έφευγε παρατώντας το δέντρο καταμεσής του δρόμου άκοπο. Αλλά
δεν με ρώτησε. Γιατί ήταν εκεί επιτελώντας έργο. Ήταν εκεί διότι απλά και
αθόρυβα έκανε την δουλειά του.
====================
Δημοσιεύθηκε στο “Κυνήγι” του Ελεύθερου
Τύπου την Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2015.
