Η εποχή μας είναι άκρως ενδιαφέρουσα. Βρισκόμαστε στο
μεταίχμιο της αλλαγής της νέας εποχής που ανατέλλει. Μιας εποχής που δεν θα
έχει καμιά σχέση με όσα γνωρίσαμε μέχρι σήμερα.
Η ζωή εξελίσσεται, αλλάζει διαρκώς, και δεν γίνεται
διαφορετικά. Κι εμείς αλλάζουμε, ακολουθούμε τις δαρβινικές αντιλήψεις στην υλιστική
τους μορφή. Για την επιβίωση. Μαζί με εμάς αλλάζει και το κυνήγι. Όχι επειδή το
θέλουμε ή δεν το θέλουμε. Απλά, ακολουθεί κι αυτό την εξέλιξη.
Στο κυνήγι μας γνωρίζουμε όλοι μας πως δεν είναι όλα
καλώς καμωμένα. Γνωρίζουμε επίσης ότι υπάρχουν και απόψεις που δεν συμφωνούν με
την δική μας ενασχόληση. Μα το ίδιο συμβαίνει με εμάς, με πολλούς δεν
συμφωνούμε για τις δραστηριότητές τους. Δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι είμαστε
μόνο εμείς οι θεματοφύλακες της φύσης. Όπως φυσικά δεν είναι και οι άλλοι,
αυτοί που κόπτονται και μπορεί να λέγονται οικολόγοι, αντικυνηγοί, ή όπως
αλλιώς θέλετε.
Είχαμε την εποχή της Μπιρμπίλη, που ομολογουμένως δεν
είχαμε πλήξει καθόλου. Είχαν ενδιαφέρον τότε όσα υποστήριζε η κυρία υπουργός,
από την άποψη και μόνο της άγνοιας που την χαρακτήριζε για την φύση και για τις
εμμονές της προς το κυνήγι. Ήταν μια εποχή σύντομη αν θυμάστε, που ίσως πολλοί
νόμισαν τότε πως θα κάνουν γιορτές αντικυνηγετικές, αλλά ήταν πολύ σύντομη η
διάρκεια της πολιτικής σταδιοδρομίας της, που άφησε όλους τους ελπίζοντας “αντί”
στα κρύα του λουτρού.
Σήμερα έχουμε τον κύριο Τσιρώνη αρμόδιο για το κυνήγι
μας. Έναν οικολόγο. Για να είναι στην θέση αυτή, κάτι θα είναι. Θα μπορούσε να
ήταν και κυνηγός, αλλά δεν είναι. Επειδή λοιπόν είναι οικολόγος, δεν σημαίνει
ότι είναι και εχθρός μας. Έχει τις απόψεις του, έχουμε τις δικές μας. Το θέμα
δεν είναι ούτε αυτός, ούτε εμείς. Η λογική έχει ενδιαφέρον και η αγάπη για την
φύση. Και φυσικά απέχει στις αντιλήψεις του από την κυρία Μπιρμπίλη. Που το
ξέρω; Δεν το ξέρω, άκουσα λίγα λόγια που είπε – φαντάζομαι κι εσείς θα τα
ακούσατε, που διακρίνεται με σαφήνεια η διαφορετική άποψη, αλλά όχι η δογματική
στάση.
Το κυνήγι μας χρειάζεται αλλαγές. Και πρώτα και κύρια να
αλλάξει ο τρόπος που εκλέγονται οι αντιπρόσωποί μας. Ξέρουμε όλοι μας πως
εκλέγονται και δεν μας τιμά η πρακτική αυτή που δεκαετίες τώρα παγιώθηκε κι
έγινε κατεστημένο. Τα κατεστημένα, ή άλλως και καθεστωτικές πρακτικές, δεν
είναι προς το συμφέρον μας, παρά μόνο για το συμφέρον όσων απαιτούν να διοικούν
εις τους αιώνες των αιώνων!
Οι μικροκομματικές και μικροπολιτικές πρακτικές που γιγαντώνονται συνήθως παραμονές εκλογών,
τούτη την τελευταία φορά ξέφυγαν τελείως από τον έλεγχο, και έγιναν πιεστικές,
εμφορούμενες από την πρακτική του φόβου που είχε όνομα, που σκόπιμα
καλλιεργήθηκε, διογκώθηκε, και έγινε σημαία πολλών εξ¨ υμών. Και ηττήθηκε
οικτρά η πρακτική αυτή εκ του αποτελέσματος και μόνο.
Αλλαγές ριζικές χρειάζεται και η Θηροφυλακή. Απαιτείται
να αλλάξει όλη η φιλοσοφία της. Εκ των πραγμάτων εμείς δεν μπορούμε να
αλλάξουμε κάτι που δεν θέλουμε. Αυτό λοιπόν θα το κάνει η Πολιτεία. Πως; Δεν
ξέρω, μα ίσως αρχίζοντας από την ανεξαρτητοποίηση της Θηροφυλακής από τον κυνηγετικό ασφυκτικό
κλοιό, από τον απόλυτο έλεγχο των Ομοσπονδιών. Πρέπει να γίνει η Θηροφυλακή
ανεξάρτητη Αρχή. Με νέους κανόνες όπου χρειαστούν. Αρκεί να φύγει από τον
έλεγχο τον δικό μας. Και ας την πληρώνουμε εμείς.
Ποτέ οι αλλαγές δεν πέρασαν με ροδοπέταλα. Είχαν πόνο,
βία αν θέλετε, πάντως με τρόπο ειρηνικό ποτέ δεν έγινε τίποτα. Ούτε στο κυνήγι
ούτε πουθενά. Σε όλο αυτό το σκηνικό των κόσμων που αλλάζουν ραγδαία, εμείς τι
λέμε; Πως δεν θέλουμε αλλαγές; Δηλαδή τα πάντα τραβάνε μπροστά, εμείς αλλάζουμε
- ακολουθούμε άπαντες – ασυνείδητα ίσως, την εξέλιξη. Γιατί όμως εκείνοι που
μας αντιπροσωπεύουν είναι αρνητικοί; Φοβούνται την συρρίκνωση της κυνηγετικής
περιόδου; Φοβούνται λιγότερους κυνηγότοπους; Αστεία πράγματα.
Την θέση τους φοβούνται μην χάσουν και μόνο. Δεν νοιάζονται
για το κυνήγι περισσότερο από εμάς. Και δεν μας εκπροσωπούν τελικά. Μπορείτε
πολλοί ή λίγοι να μην συμφωνείτε με την δική μου άποψη – άλλωστε ποτέ δεν
διεκδίκησα το αλάθητο, όμως αυτή είναι και δεν μπαίνει σε καλούπια. Διότι αν
συνέβαινε αυτό, αν γινόμουν παπαγαλάκι κι εγώ όπως συνηθίζεται, δεν θα ήμουν
εδώ. Δεν θα είχα λόγο.
Συμπαθάτε με …
===============
Δημοσιεύθηκε στο “Κυνήγι” του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου
2015
