Αρκετές φορές μέσα από εδώ, έχω αναφερθεί στο κυνήγι του
κάπρου σε τρίτες χώρες. Της γειτονιάς μας και φυσικά και σε χώρες της Ευρωπαϊκής
Ένωσης.
Στις χώρες αυτές μερικοί λόχοι παγανιέρηδων μαζί με
λόχους κυνηγόσκυλων κλείνουν κυριολεκτικά ολόκληρες εκτάσεις και οδηγούν τα
κοπάδια των κάπρων στην σφαγή.
Οι κυνηγοί κεφαλών, καθισμένοι σε παρατηρητήρια ή σε
καραούλια, με τα ραβδωτά όπλα τους, με τις διόπτρες τους, τα σέα και τα μέα τους,
σημαδεύουν και πυροβολούν, αδειάζουν και οπλίζουν, συνέχεια.
Αυτοί
λέγονται κυνηγοί αγριογούρουνων …
Ευτυχώς, στην πατρίδα μας δεν υπάρχει τόση παραφροσύνη,
και το κυνήγι του κάπρου είναι πολύ δύσκολο, επίπονο, περιπετειώδες, σε βάζει
κυριολεκτικά μέσα στην φύση, περπατείς, ιδρώνεις, κουράζεσαι, διψάς, κοιμάσαι –
και αν πάνε όλα καλά, η ομάδα μπορεί να καρπωθεί έναν ή δύο κάπρους, στην
καλύτερη περίπτωση όσους επιτρέπει η νομοθεσία.
Και το κρέας το μοιράζεται σε ίσα μερίδια. Πολλές φορές
γυρίζεις πίσω στο σπίτι σου με λίγο κρέας, τις περισσότερες γυρίζεις με χόρτα
του βουνού. Αυτό το κυνήγι θέλουμε, το πραγματικό. Όχι το ελιτίστικο ορισμένων
χωρών που ο κάθε ψυχοπαθής πληρώνει αδρά για να σκοτώσει όσα κεφάλια μπορεί
περισσότερα, ή όσα αντέχει η τσέπη του.
Και στο φινάλε του κυνηγίου, όλη η παρέα των ψυχοπαθών
και των επαγγελματιών, απλώνει τον καρπό της εγκληματικής πράξης, τραβά βίντεο,
πλάνα κοντινά και μακρινά, και φουσκώνει από περηφάνια!
Και στην Ελλάδα χρειάζονται αλλαγές στο κυνήγι. Όχι όμως στο
επίπεδο σαν κι αυτό του βίντεο εξ Ουγγαρίας.
