Είθισται
ο παγανιέρης της ομάδας να είναι και ο αρχηγός της. Σε ελάχιστες περιπτώσεις
δεν ισχύει ο κανόνας αυτός.
Γνωρίζουμε
ότι η παγάνα είναι η καρδιά και το μυαλό του σώματος στο κυνήγι του
αγριόχοιρου. Τα υπόλοιπα μέλη (του σώματος) είναι τα καρτέρια, οι κόντρα
παγάνες, τα σκυλιά. Κατ’ επέκταση, ο
παγανιέρης είναι αυτός απ’ όπου αρχίζουν όλα και τελειώνουν όλα. Έχει τον
δυσκολότερο ρόλο στο κυνήγι, και τον πιο επικίνδυνο.
Ο
παγανιέρης ξεκινά έχοντας μαζί του τα σκυλιά. Στο αρχικό στάδιο της εξέλιξης
του κυνηγίου και για πρακτικούς λόγους μπορεί να βρίσκεται μαζί του και η
κόντρα. Αυτή όμως γρήγορα απομακρύνεται ανοίγοντας το πεδίο στον παγανιέρη.
Αυτός έχει τον λόγο. Οδηγεί τα σκυλιά στον φρέσκο ντορό, τον σιγουρεύει και
«αμολάει». Την στιγμή αυτή που αναλαμβάνουν τα σκυλιά το δικό τους ρόλο, η
ομάδα είναι ήδη στη θέση της. Τα καρτέρια ακούνητα, ασάλευτα (δυστυχώς πολλές
φορές τα καρτέρια για λόγους δικούς τους που τους γεννά ο εγωισμός αλλάζουν
θέσεις χωρίς εντολές από τον παγανιέρη), και η κόντρα να πηγαίνει σχεδόν
παράλληλα με τον παγανιέρη, ανάλογα φυσικά και με την μορφολογία του εδάφους.
Στα
μεγάλα δάση ο παγανιέρης κινείται άνετα, δεν έχει εμπόδια σημαντικά να
διαπεράσει. Στους άγριους πουρναρότοπους όμως, εκεί που το πυκνό δάσος γίνεται
αδιαπέραστο, ο παγανιέρης ματώνει κυριολεκτικά για να περάσει ακολουθώντας τα
σκυλιά που κυνηγάνε. Μπορεί να πάει κι έρποντας, ή να καβαλήσει ένα εμπόδιο.
Ομαλά σίγουρα δεν βαδίζει.
Στα
μέρη μας που το πουρνάρι είναι ο βασιλιάς του δάσους, τα πράγματα για τον
παγανιέρη τις περισσότερες φορές γίνονται κι επικίνδυνα. Οι λόγοι πολλοί.
Μπορεί τα σκυλιά να βρήκαν τα γιατάκια ολάκερης οικογένειας και τα γουρούνια να
μην σηκώνονται. Μπορεί να βρήκαν ένα μεγάλο καπρί που δεν ταράζεται και τόσο
από τους μικρούς εισβολείς. Μπορεί ένας τραυματισμένος κάπρος να χώθηκε πολύ
βαθιά στο πυκνό για να γλιτώσει.
Στο
πυκνό – με όλη την πίεση που ασκείται (παγανιέρη, κόντρας, ντουφεκιές και
φωνές) πολλές φορές ο κάπρος δεν σηκώνεται. Τότε πλησιάζει κοντά στο άγριο ο
παγανιέρης. Όσο περισσότερο μπορεί, και αποκτά συνήθως και οπτική επαφή, τόσο
κοντά. Εκείνες τις στιγμές τα πράγματα κινούνται στο όριο. Διότι και να
ντουφεκίσει δεν μπορεί, τα σκυλιά που κυκλώνουν το θεριό δεν του αφήνουν
ελεύθερο πεδίο σκόπευσης.
Ναι,
αυτό ακριβώς συνέβη στο τελευταίο κυνήγι μας. Μη έχοντας άλλη επιλογή ο αρχηγός
και παγανιέρης μας, πλησίασε τον κάπρο σε απόσταση αναπνοής για να τον σηκώσει.
Τόση προσπάθεια, τόση πίεση, αλλά και τόσο πείσμα του κάπρου. Τα πράγματα είχαν
δυσκολέψει πολύ. Σύρθηκε κι άλλο στο πυκνό ο αρχηγός, καταματωμένος στο πρόσωπο
και στα χέρια και αντικρίζει τον κάπρο να ξεφυσά άγρια στα σκυλιά. Αντάλλαξαν
ματιές αρχηγός και κάπρος, μετρήθηκαν, ήσαν κι οι δυό στο όριο τους. Την ώρα
εκείνη δεν μετρούσε η λογική, μονάχα το ένστικτο της επιβίωσης.
Πετώντας
δυό σκυλιά πάνω στα κλαδιά ο κάπρος ορμά με δύναμη στον αρχηγό. Σκύβει το
κεφάλι του να του πάρει το σώμα, να τον διαλύσει. Ο αρχηγός, κάνοντας την
ύστατη προσπάθεια γυρίζει με όση δύναμη είχε και ο κάπρος πρόλαβε να του πάρει
το πόδι. Φεύγοντας αλαφιασμένος γκρεμίζοντας πουρνάρια, μια ντουφεκιά, βγαλμένη
μέσα από το αίμα, τον αφήνει να πέσει.
Το
θεριό έπεσε, ο αρχηγός σύρθηκε ματωμένος κοντά του να τον αποτελειώσει, δεν
χρειάστηκε. Το αίμα έτρεχε από το πόδι του, ευτυχώς δεν ήταν καίριο χτύπημα. Το
παντελόνι του στο κάτω μέρος είχε διαλυθεί από την μαχαιριά του κάπρου. Έδωσε
τέλος από τον ασύρματο στην ομάδα κι αποτραβήχτηκε παραπέρα να πάρει ανάσες.
Το
κυνήγι αυτό είναι μοναδικό. Με την αδρεναλίνη να απλώνεται και να κυριαρχεί σε
όλη την διάρκειά του. Αξίζει όμως άραγε τόσος κίνδυνος για τον κάπρο;
Πραγματικά δεν ξέρω …
==================
Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι»
του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2014
