Η Κυρά Δασκάλα ...

Οι γιατροί, οι στρατιωτικοί, οι δάσκαλοι, έχουν μια διαδρομή στην Ελλάδα μοναδική. Σαν τα πουλιά, μεταφέρονται από τόπο σε τόπο για να εκπαιδεύσουν, να γιατρέψουν, να φυλάξουν τους πολίτες του.

        Η διαρκής μετάθεση του στρατιωτικού σε ολόκληρο σχεδόν τον βίο του, το αγροτικό του γιατρού που ασφαλίζει τις αγωνίες των κατοίκων των χωριών, η δασκάλα που γυρίζει στα χωριά της Ελλάδας και διαμορφώνει συνειδήσεις, εκπαιδεύει. Αν με ρωτήσει κανείς ποιο θεωρώ το σπουδαιότερο και χρησιμότερο επάγγελμα στον κόσμο, μα και το πιο δύσκολο, αβίαστα θα πω: η δουλειά του δάσκαλου, το λειτούργημά του, η προσφορά του.

        Η ραχοκοκαλιά του κάθε έθνους είναι η παιδεία. Εμείς, το γνωρίζουμε καλύτερα απ’ όλους αυτό, μιάς κι εμείς την γεννήσαμε, και της δώσαμε την θέση της στον κόσμο. Από την αρχαιότητα, πρώτα εκείνοι οι μεγάλοι Δάσκαλοι συνέλαβαν την χρησιμότητά της, τον καταλυτικό ρόλο της για την ανθρώπινη πορεία μέσα στους αιώνες, και όπως μας κυνηγά και το παράλογο, πρώτοι πάλι εμείς την εγκαταλείψαμε.

         Η πολιτική με τα έρημα χωριά μας, τα μικρά ή μεγάλα αλλά εγκαταλειμμένα από την αστυφιλία και από την νοοτροπία που έγινε κυρίαρχη αντίληψη στην πατρίδα μας τα τελευταία 50 χρόνια, πέραν των άλλων δυσχερειών, αποτέλεσμα είχε να κλείσουν και τα σχολεία. Που να βρεις παιδιά στο χωριό, πόσα να είναι αυτά που μεγαλώνουν στην ύπαιθρο, και πόσα μπορούν να δικαιολογήσουν την λειτουργία ενός σχολείου. Γι’ αυτό και ξέρουμε ή έχουμε ακούσει για τα σχολεία τα 4θέσια, 5θέσια κτλ. Ένας δάσκαλος ή μία δασκάλα για όλες τις τάξεις των μικρών μαθητών.

        Η Κατερίνα μας η κυρά Δασκάλα, πιστεύω ότι είναι ο εκφραστής όλων των εκπαιδευτικών στην Ελλάδα, που σαν τα διαβατάρικα πουλιά, πάνε από χωριό σε χωριό, από πόλη σε κωμόπολη, και όπου η πατρίδα καλεί τον εκπαιδευτικό για να δώσει στον μικρό μαθητή τα βασικά και κύρια εφόδια για την ζωή του. Και η Κατερίνα μας από την Βέροια έφτασε στην Αρκαδία, όπως και από την Αρκαδία θα βρίσκονται δάσκαλοι στην Μακεδονία, στην Ήπειρο, στα νησιά μας.

       Και η Κατερίνα μας κυνηγός είναι, όπως και ο γιατρός, και ο στρατιωτικός, και ο κάθε νέος άνθρωπος που παλεύει, μοχθεί, για να προχωρήσει τίμια και στέρεα στη ζωή του. Και στην ανηφοριά του βίου του, βρίσκεται παντού, όπου χρειαστεί, με πενιχρά μέσα, με ελάχιστα χρήματα, με αντικειμενικές δυσκολίες. Και δεν το βάζει κάτω, αντιμετωπίζει την ζωή με θάρρος, με χαμόγελο. Γιατί, κακά τα ψέματα, το ισχυρότερο όπλο του ανθρώπου στις δυσκολίες του, είναι το χαμόγελο. Αυτό ελευθερώνει, κι αυτό τσακίζει, συντρίβει την κάθε αναποδιά. Το χαμόγελο γεννά την προοπτική για ένα καλύτερο αύριο. Και η Κατερίνα μας με το χαμόγελο της, εκφράζει κυριολεκτικά μια γενιά μορφωμένη, την καλύτερη που είχαμε ως σήμερα, μια γενιά άτυχη όσο καμιά, και μια γενιά που μέσα από τις αντιξοότητες θα ανασηκώσει από τον πάτο την πολύτιμη και μοναδική πατρίδα μας.

        Δεν γνωρίζω πόσα χρήματα παίρνει η Κατερίνα μας, ούτε ο αγροτικός γιατρός. Αλλά όσα και να παίρνουν το σίγουρο είναι ότι οικονομικά τους δεν βγαίνουν. Σε μακρινούς γι’ αυτούς τόπους, τα έξοδα τρέχουν και δεν καλύπτονται από τους εξαθλιωμένους μισθούς της Πολιτείας.

 

       Χιλιάδες νέοι κυνηγοί της ζωής σαν την Κατερίνα μας, είναι το μέλλον και η ελπίδα μας. Γιατί βρίσκονται καθημερινά στην αίθουσα με τον μικρό μαθητή, τον αυριανό πολίτη αυτής της χώρας. Και τον διδάσκουν, τον εκπαιδεύουν, τον κάμουν χρήσιμο στην κοινωνία άνθρωπο. Του δίνουν τα πρώτα εφόδια στην κρισιμότερη ανθρώπινη ηλικία. Στους νέους ανθρώπους που μοχθούν για εμάς, που με τον δικό τους τρόπο δίνουν το σύνθημα της ελπίδας, που ξέρουν και χαμογελούν, όλοι εμείς τους οφείλουμε τον σεβασμό μας.

Και η Κατερίνα μας είναι ένας από αυτούς.

Υγ: Στα δεξιά της φωτογραφίας η Μακεδόνισσα Κυρά Δασκάλα, η Κατερίνα μας. Μαζί με την κυρά Πόπη και τις σπάνιες κυνηγετικές συνταγές της. Και τον αρχηγό της ομάδας μας. Μια Παρασκευή βράδυ στο Ράφτη Αρκαδία, εκεί κοντά στα κυνηγοτόπια μας.

======================

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2014