Στο Ζαγόρι για ασκήσεις σιωπής …

Τον παλιό καιρό! τότε που το ιντερνέτ έκανε την εμφάνισή του και στην Ελλάδα, συμμετείχα σε ένα πρωτοποριακό για την εποχή site έχοντας μία μόνιμη στήλη που την είχα ονομάσει «Βουκολικά Μονοπάτια».

Μέσα από την αρθρογραφία μου έπλεκα μύθους και αλήθειες, έρωτες και μίση – μέσα από διαδρομές ορειβατικές, ανεβαίνοντας στα ψηλά βουνά της Ελλάδας. Και πιστεύω πως είμαι εν τέλει ένας τυχερός άνθρωπος αφού οι καιροί και οι θεοί το επέτρεψαν και αξιώθηκα να γευτώ, να γνωρίσω, να περπατήσω, να ερωτευτώ, σε ολόκληρη σχεδόν την Ελλάδα.

Πολλά Βουκολικά Μονοπάτια είχα αφιερώσει και για την Πίνδο, τις Ελληνικές Άλπεις,  την ραχοκοκαλιά της όμορφης πατρίδας μας. Περισσότερα ίσως και για το Ζαγόρι, το δυτικό (το περισσότερο τουριστικό) μα και το ανατολικό (Βωβούσα, Βάλια Κάλντα κτλ.), και έφτανε εκείνη η αφήγηση μέχρι την εσχατιά του μαγευτικού Έβρου, και έκανε στροφή στην Ροδόπη, στο Φαλακρό, στο Μπέλες μέχρι τον Γράμμο και τις πηγές του Αλιάκμονα, μέχρι εκεί που υπάρχει χώμα ελληνικό.

Στην περιοχή του Βοϊδομάτη και των γύρω χωριών είχαμε κοιμηθεί άπειρες φορές. Πότε στις όχθες του ποταμού, πότε στην πλατεία της Αρίστης – μεθυσμένοι από έρωτες, πότε στο Πάπιγκο, στον Ξενώνα του Κούλη Χριστοδούλου, πότε στο «παλάτι» της κυράς Αρσινόης[i] Παπαγεωργίου. Ακόμα και στα κρατητήρια της Αρίστης είχαμε κοιμηθεί φιλοξενούμενοι του αστυνόμου που δεν μας άφηνε να φύγουμε μεθυσμένοι μια φορά!

Μέσα στις τόσες εξορμήσεις μας προς την Αστράκα και τους Πύργους της, προς το Καταφύγιο και την Δρακόλιμνη, προς την Γκαμήλα και τον Καρτερό, προς τα αλπικά λιβάδια που μας έβγαζαν από την Λάκα του Τσουμάνη και την Ρωμιόβρυση στο Τσεπέλοβο και στα πισινά ζαγορίτικα χωριά, συναντήσαμε μια φορά στο Μεγάλο Πάπιγκο ένα ζευγάρι να περιμένει δίπλα από τις κίτρινες πινακίδες που πληροφορούν τον επισκέπτη: «Δρακόλιμνη 4.30 ώρες, Χάσμα του Έπους 2.30, Ορειβατικό Καταφύγιο 3.30 ώρες κτλ.

Η κυρία φορούσε γόβα στιλέτο με ένα ωραιότατο ταγιέρ. Μας ρωτάνε με ευγένεια: «το λεωφορείο για το Καταφύγιο τι ώρα περνά; Γνωρίζετε;».  Όχι, δεν γνωρίζουμε, απαντήσαμε και προχωρήσαμε πηγαίνοντας για το μονοπάτι που μας έβγαλε στις πηγές του Βοίδομάτη μέσα στην χαράδρα του Βίκου, κι από εκεί κάνοντας διάσχιση του ποταμού φτάσαμε στην Κόνιτσα (το μονοπάτι βγαίνει στις πέστροφες).

Με προβλημάτισε τότε η άγνοια της όμορφης άγνωστης κυρίας, αλλά ξέχασα γρήγορα το περιστατικό. Ήλθε και μου το θύμισε το δημοσίευμα του κυρίου Νότη Παπαδόπουλου που βρέθηκε στο Ζαγόρι και άκουγε πυροβολισμούς από κυνηγούς. Ενοχλήθηκε από την φασαρία και έγραψε ένα όμορφο άρθρο στην εφημερίδα του, αγανακτισμένος από το θράσος ενόπλων να βρίσκονται κοντά με αόπλους συμπολίτες μας. Και φυσικά, ο ένοπλος σαν πιο ισχυρός μένει, ο άοπλος φεύγει. Κάπως έτσι άφησε να κυλήσει το όμορφο άρθρο του.

Είναι φανερό πως μέσα από την συγκεκριμένη αρθρογραφία διακρίνεται η παντελής άγνοια των εκφάνσεων του Έλληνα πολίτη που μπορεί ακόμα να είναι και κυνηγός, και ας ενοχλείται ο συμπαθέστατος αρθρογράφος.

Ξέρετε πόσες φορές έχω δει εκδρομείς να επιστρέφουν στο άστυ και να πετάνε από τα αυτοκίνητα τους ότι μπορεί να φανταστεί κανείς; Γνωρίζετε πόσες χιλιάδες πλαστικά μπουκάλια νερού υπάρχουν στην διαδρομή από Κεχριές για Αρχαία Επίδαυρο; Ναι, εκεί που πάνε οι άνθρωποι να απολαύσουν την θεατρική τέχνη.

Όχι, δεν είναι ίδια παραδείγματα. Όμως, υποστηρίζω ότι ούτε ο καλός αρθογράφος γνωρίζει την ελληνική γη και την ζωή της. Όπως αυτός και η παρέα του πήγε σε ένα όμορφο μέρος να απολαύσει ένα διήμερο, έτσι και ο κυνηγός βγαίνει στο βουνό για να κυνηγήσει. Το βέβαιο – και δεν μας το λέει όμως, είναι ότι μπορούν και οι μεν και οι δε να απολαύσουν αυτό που τους αρέσει. Η ισχύς των όπλων, είναι ένα ισχυρό παραμύθι για τους κατοίκους των πόλεων, αλλά τόσο ισχυρό που χάνει την δυναμική του από Λόγο μονόπλευρο,  και μάλλον εμπαθή θα έλεγα.

  

 ==============

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2014.

---

[i] Έχουν περάσει χρόνια, αν κάνω λάθος στο μικρό όνομα της Κυράς, συγχωρείστε με.
 Στην φωτό, ανεβαίνοντας για την Δρακόλιμνη της Γκαμήλας έναν Σεπτέμβρη!

Κοινωνώντας σε όμορφους τόπους ...

«Της Κουλουπούς ο κάμπος», κάλλιστα μπορεί να θεωρηθεί και αλπικός, εφόσον βρίσκεται σε μεγάλο υψόμετρο. Σήμερα το τοπωνύμιο δεν θυμίζει τίποτα ή είναι εντελώς άγνωστο στον κυνηγό ή στον περιπατητή που βρίσκεται στην καρδιά του.

Στο βαρύ καταχείμωνο, οι μικρολίμνες που αναπνέουν στα σπλάχνα του κάμπου, παγώνουν, και οι εικόνες δεν μπορεί παρά να είναι αξεπέραστης ομορφιάς. Στην βόρεια πλευρά του κάμπου υψώνεται φυσικό ανάχωμα από βράχια και τον προστατεύει όσο μπορεί από τα ξεροβόρια. Όσο τα πλάγια γλυκαίνουν προς νότο, η φύση αφήνει πλούσια τα ελέη της. Σε αλλοτινούς καιρούς, σε χαμένους από την λήθη χειμώνες, εκεί στον πλούσιο κάμπο τέτοιαν εποχή, το υνί έσκιζε την γης και ύφαινε στα σπλάχνα της καρπούς: στάρια, βρώμες, κριθάρια, καλαμπόκια. Άνευ λιπασμάτων και τινών άλλων τεχνολογικών κατασκευασμάτων, βάρβαρων και επιβλαβών για την υγεία την ανθρώπινη μα και διότι μαγαρίζουν το άγιο χώμα. Την μήτρα που δίνει ζωή.

Αν θέλει η ανθρώπινη ματιά, από τα πρανή των βράχων αντικρίζει έργο μοναδικό δια χειρός ύψιστου καλλιτέχνη. Έναν κάμπο, αρματωμένο γερά στην μια του πλεύρη, και αφημένο να απλώνεται μέχρι το μούχρωμα του ουρανού από την άλλη. Στο διάμεσο, ρυάκια πολύβουα, πηγές βροντερές, καρυδιές πανύψηλες, αρωματικά φυτά, σπάρτα που σχηματίζουν πίνακες, μονοπάτια επικίνδυνα ή στέρεα – που παίρνουν στριφογυριστά την κατεβασιά και μαλακώνουν στα χαμηλότερα της ευλογημένης γης. Αυτός με λίγα λόγια είναι «της Κουλουπούς ο κάμπος».

Πολλές οι στράτες στους περασμένους καιρούς, ένωναν όχι μόνο τις σπαρτές λάκες, αλλά έδεναν τους ανθρώπους στις Κοινότητες, οδηγούσαν σε κώμες και οικισμούς, διαπερνούσαν το παρόν και έδιναν ώθηση για την επιβίωση του ανθρώπου – και ας ήσαν οι συνθήκες αντίξοες. Όχι μόνον οι καιρικές – και που δεν είναι αντίξοες αυτές, αλλά οι συνθήκες ζωής - η καθημερινότητα, η αγωνία της σποράς, η αρπαγή της σοδειάς από τον καταχτητή, τον κοτζάμπαση, το κράτος με την υπερφορολόγηση – εύκολα δηλαδή μπορεί κανείς να σταθεί στα πισινά χρόνια ή στα σημερινά για να παρατηρήσει την κλεψιά του ανθρώπινου μόχθου. Αυτές λοιπόν τις στράτες, τις μοναχικές και μοναδικές, τις πατούμε, αφήνουμε πάνω τους τ’ αχνάρι μας, τον ιδρώτα μας, την χαρά μας. Είναι αυτά τα μονοπάτια μας, που χωρίς πολύ σκέψη γνωρίζουμε, νιώθουμε, ότι έρχονται από τα αρχαία χρόνια και ενώνουν την ζωή σε όλες της τις εκφάνσεις. Είναι τα ίδια που εμείς σήμερα χρησιμοποιούμε στο κυνήγι μας, στην βόλτα μας στην φύση, στην αναζήτησή μας για τα μυστικά της αληθινής ζωής.

Ξέρουμε καλά, πατώντας την αιώνια πέτρα, το υγρό χώμα, ή σκύβοντας για νεράκι φρέσκο από τις στάλες των βράχων, κοινωνούμε στα μυστήρια της ζωής, και μας αρέσει ή όχι, έχουμε μέγιστη υποχρέωση να διαφυλάξουμε – και περισσότερο να παραδώσουμε τα μυστήρια τούτα αμόλυντα, ανόθευτα, ακέραια στον νέο άνθρωπο, στις επόμενες κοινωνίες – για να συνεχισθεί η ομορφιά και να υψωθεί στα πεδία που της πρέπει.

Οι ανθρώπινη μάζα όμως, είναι ανίκανη να σταθεί -  αδυνατεί να αντιληφθεί τον σκοπό, το ταξίδι, τον προορισμό της. Και δεν φυλάσσει τον πλούτο μας, τη παράδοσή μας, την ομορφιά. Και στα μονοπάτια αντικρίζεις βρωμιές, κατάλοιπα της μεταμοντέρνας πλαστικής ζωής, της άγνοιας και της αδιαφορίας. Και, οξύμωρο δεν είναι, όλοι αυτοί που ρυπαίνουν την αρμονία να θεωρούνται και φυσιολάτρες; Δεν μπορούν να μπουν ταμπέλες περί της καταγωγής των και των ιδιοτήτων τους, αν είναι κυνηγοί, πεζοπόροι, ντόπιοι ή διαβατάρηδες. Όμως κάποιοι είναι. Εγώ δεν είμαι, ούτε εσύ, ούτε ο άλλος. Τότε ποιος είναι;

Το τοπίο, το γεωγραφικό ανάγλυφο επί το επιστημονικότερο, έχει ψυχή. Η πανίδα και η χλωρίδα του αυτοσυντηρούνται, αναπαράγονται, εξελίσσονται. Οδεύουν εκεί που ετάχθησαν, στην δική τους πορεία, στα δικά τους μονοπάτια. Με ποιο δικαίωμα εμείς παραβιάζουμε τους φυσικούς κανόνες της ζωής; Με ποιο σκεπτικό ασελγούμε πάνω στη φύση μας μεταφέροντας συνήθειες του άστεως; Δεν μας ενδιαφέρει η ομορφιά;

Μήπως τελικά εκείνο που μετρά είναι αυτός ο άθλιος εγωισμός μας και μόνο; Η γρήγορη κατάκτηση της κορυφής για τον ορειβάτη – που στην πορεία του για την κορφή, δεν αντιλαμβάνεται απολύτως τίποτα;  Ή μήπως η θήρευση του κυνηγού παραβιάζοντας κάθε κανόνα και κάθε κυνηγετική δεοντολογία;

Στης Κουλουπούς τον κάμπο, και στα αλπικά λιβάδια της πατρίδας μας, οι βάρβαροι δεν έχουν θέση. Δεν μπορούν να βεβηλώνουν την ομορφιά οι μάζες …

============

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 

Νεκρός κυνηγός στην Λοκρίδα

      Σε τραγωδία με έναν 25χρονο νεκρό, εξελίχθηκε η βόλτα δυο φίλων για κυνήγι πουλιών σε δασική περιοχή στον Μεγαπλάτανο της Λοκρίδας, στη Φθιώτιδα.

       Το τραγικό περιστατικό, που στοίχισε τη ζωή στον 25χρονο, προσδιορίζεται λίγο πριν από τις 7 το απόγευμα, όταν δύο φίλοι και συγχωριανοί πήγαν για κυνήγι πουλιών σε ορεινή περιοχή ανάμεσα στα χωριά Γουλέμι και Ζέλι, πολύ κοντά στο χωριό τους.

       Ο 32χρονος φίλος του θύματος κατάγεται από το ίδιο χωριό, αλλά διαμένει στην Αθήνα καθώς είναι υπαξιωματικός του Ναυτικού.

        Το μόνο που έχει γίνει γνωστό μέχρι στιγμής είναι ότι ο θανάσιμος τραυματισμός του 25χρονου προέρχεται από όπλο, χωρίς όμως να διευκρινίζεται ακόμη ποιο όπλο εκπυρσοκρότησε και για ποιο λόγο.

      Κάτοικοι της περιοχής έκαναν λόγο για δύο φίλους που συνήθιζαν να κυνηγούν παρέα, ενώ αστυνομικοί του Αστυνομικού Τμήματος Αταλάντης και της Ασφάλειας Λαμίας συνεχίζουν τις ανακρίσεις για να καταλήξουν σε ακριβή συμπεράσματα για τα αίτια της τραγωδίας και τα πραγματικά περιστατικά

Από το Βήμα 

Η Κυρά Δασκάλα ...

Οι γιατροί, οι στρατιωτικοί, οι δάσκαλοι, έχουν μια διαδρομή στην Ελλάδα μοναδική. Σαν τα πουλιά, μεταφέρονται από τόπο σε τόπο για να εκπαιδεύσουν, να γιατρέψουν, να φυλάξουν τους πολίτες του.

        Η διαρκής μετάθεση του στρατιωτικού σε ολόκληρο σχεδόν τον βίο του, το αγροτικό του γιατρού που ασφαλίζει τις αγωνίες των κατοίκων των χωριών, η δασκάλα που γυρίζει στα χωριά της Ελλάδας και διαμορφώνει συνειδήσεις, εκπαιδεύει. Αν με ρωτήσει κανείς ποιο θεωρώ το σπουδαιότερο και χρησιμότερο επάγγελμα στον κόσμο, μα και το πιο δύσκολο, αβίαστα θα πω: η δουλειά του δάσκαλου, το λειτούργημά του, η προσφορά του.

        Η ραχοκοκαλιά του κάθε έθνους είναι η παιδεία. Εμείς, το γνωρίζουμε καλύτερα απ’ όλους αυτό, μιάς κι εμείς την γεννήσαμε, και της δώσαμε την θέση της στον κόσμο. Από την αρχαιότητα, πρώτα εκείνοι οι μεγάλοι Δάσκαλοι συνέλαβαν την χρησιμότητά της, τον καταλυτικό ρόλο της για την ανθρώπινη πορεία μέσα στους αιώνες, και όπως μας κυνηγά και το παράλογο, πρώτοι πάλι εμείς την εγκαταλείψαμε.

         Η πολιτική με τα έρημα χωριά μας, τα μικρά ή μεγάλα αλλά εγκαταλειμμένα από την αστυφιλία και από την νοοτροπία που έγινε κυρίαρχη αντίληψη στην πατρίδα μας τα τελευταία 50 χρόνια, πέραν των άλλων δυσχερειών, αποτέλεσμα είχε να κλείσουν και τα σχολεία. Που να βρεις παιδιά στο χωριό, πόσα να είναι αυτά που μεγαλώνουν στην ύπαιθρο, και πόσα μπορούν να δικαιολογήσουν την λειτουργία ενός σχολείου. Γι’ αυτό και ξέρουμε ή έχουμε ακούσει για τα σχολεία τα 4θέσια, 5θέσια κτλ. Ένας δάσκαλος ή μία δασκάλα για όλες τις τάξεις των μικρών μαθητών.

        Η Κατερίνα μας η κυρά Δασκάλα, πιστεύω ότι είναι ο εκφραστής όλων των εκπαιδευτικών στην Ελλάδα, που σαν τα διαβατάρικα πουλιά, πάνε από χωριό σε χωριό, από πόλη σε κωμόπολη, και όπου η πατρίδα καλεί τον εκπαιδευτικό για να δώσει στον μικρό μαθητή τα βασικά και κύρια εφόδια για την ζωή του. Και η Κατερίνα μας από την Βέροια έφτασε στην Αρκαδία, όπως και από την Αρκαδία θα βρίσκονται δάσκαλοι στην Μακεδονία, στην Ήπειρο, στα νησιά μας.

       Και η Κατερίνα μας κυνηγός είναι, όπως και ο γιατρός, και ο στρατιωτικός, και ο κάθε νέος άνθρωπος που παλεύει, μοχθεί, για να προχωρήσει τίμια και στέρεα στη ζωή του. Και στην ανηφοριά του βίου του, βρίσκεται παντού, όπου χρειαστεί, με πενιχρά μέσα, με ελάχιστα χρήματα, με αντικειμενικές δυσκολίες. Και δεν το βάζει κάτω, αντιμετωπίζει την ζωή με θάρρος, με χαμόγελο. Γιατί, κακά τα ψέματα, το ισχυρότερο όπλο του ανθρώπου στις δυσκολίες του, είναι το χαμόγελο. Αυτό ελευθερώνει, κι αυτό τσακίζει, συντρίβει την κάθε αναποδιά. Το χαμόγελο γεννά την προοπτική για ένα καλύτερο αύριο. Και η Κατερίνα μας με το χαμόγελο της, εκφράζει κυριολεκτικά μια γενιά μορφωμένη, την καλύτερη που είχαμε ως σήμερα, μια γενιά άτυχη όσο καμιά, και μια γενιά που μέσα από τις αντιξοότητες θα ανασηκώσει από τον πάτο την πολύτιμη και μοναδική πατρίδα μας.

        Δεν γνωρίζω πόσα χρήματα παίρνει η Κατερίνα μας, ούτε ο αγροτικός γιατρός. Αλλά όσα και να παίρνουν το σίγουρο είναι ότι οικονομικά τους δεν βγαίνουν. Σε μακρινούς γι’ αυτούς τόπους, τα έξοδα τρέχουν και δεν καλύπτονται από τους εξαθλιωμένους μισθούς της Πολιτείας.

 

       Χιλιάδες νέοι κυνηγοί της ζωής σαν την Κατερίνα μας, είναι το μέλλον και η ελπίδα μας. Γιατί βρίσκονται καθημερινά στην αίθουσα με τον μικρό μαθητή, τον αυριανό πολίτη αυτής της χώρας. Και τον διδάσκουν, τον εκπαιδεύουν, τον κάμουν χρήσιμο στην κοινωνία άνθρωπο. Του δίνουν τα πρώτα εφόδια στην κρισιμότερη ανθρώπινη ηλικία. Στους νέους ανθρώπους που μοχθούν για εμάς, που με τον δικό τους τρόπο δίνουν το σύνθημα της ελπίδας, που ξέρουν και χαμογελούν, όλοι εμείς τους οφείλουμε τον σεβασμό μας.

Και η Κατερίνα μας είναι ένας από αυτούς.

Υγ: Στα δεξιά της φωτογραφίας η Μακεδόνισσα Κυρά Δασκάλα, η Κατερίνα μας. Μαζί με την κυρά Πόπη και τις σπάνιες κυνηγετικές συνταγές της. Και τον αρχηγό της ομάδας μας. Μια Παρασκευή βράδυ στο Ράφτη Αρκαδία, εκεί κοντά στα κυνηγοτόπια μας.

======================

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2014

Διάσωση ζαρκαδιού στην Νιγρίτα ...

Με επιτυχία ολοκληρώθηκε επιχείρηση της Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Μακεδονίας – Θράκης με το Δασαρχείο Νιγρίτας για τη διάσωση ενός ζαρκαδιού. Συγκεκριμένα μία κάτοικος του χωριού Τριανταφυλλιά Σερρών είδε με έκπληξη να έχει μπει μέσα στην αυλή της οικίας της ένα ενήλικο ζαρκάδι. Αμέσως ειδοποιήθηκε η αρμόδια Δασική Αρχή και κατόπιν η Κυνηγετική Ομοσπονδία Μακεδονίας – Θράκης (ΣΤ’ ΚΟΜΑΘ). Έτσι αμέσως έσπευσε στο χωριό κλιμάκιο αποτελούμενο από 1 Δασολόγο και 1 Δασοφύλακα του Δασαρχείου Νιγρίτας, και τον Ομοσπονδιακό Θηροφύλακα της ΣΤ’ ΚΟΜΑΘ στη Νιγρίτα.

       Πράγματι ένα ζαρκάδι βρισκόταν μέσα στην αυλή, το οποίο και με προσεκτικές ενέργειες ακινητοποιήθηκε. Άμεσα εξετάσθηκε για τυχόν πληγές ή άλλα τραύματα και αφού δεν διαπιστώθηκε κάτι αποφασίσθηκε η μεταφορά του και η απελευθέρωσή του σε παρακείμενο Καταφύγιο Άγριας Ζωής.

       Το περιστατικό αυτό αποδεικνύει την αγαστή συνεργασία της Δασικής Υπηρεσίας και των κυνηγετικών οργανώσεων στην ευρύτερη περιοχή, ενώ ευχαριστίες εκφράζονται προς την κάτοικο του χωριού Τριανταφυλλιά για την γρήγορη ευαισθητοποίηση της. 

Η συνέχεια από την σελίδα της Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Μακεδονίας Θράκης.