Ο
Δάντης (Dante Alighieri), στην “Κόλαση”, της Θείας Κωμωδίας του, αν και καλός
χριστιανός όπως λέγουν οι φήμες, δεν είχε τα κότσια να πάει μονάχος του να δει,
να του φύγει η περιέργεια. Κι έψησε τον Βιργίλιο να γίνει ο Οδηγός του στο
παράξενο ταξίδι.
Ενδεχομένως ο Βιργίλιος να πρότεινε στον Δάντη να γίνει ο
οδηγός του, που ήξερε καλά τα κατατόπια και ήταν καλός ξεναγός. Ξεκίνησαν το
ωραίο ταξίδι στον κάτω κόσμο και συνάντησαν κόσμο και κοσμάκη, γνωστούς κι
αγνώστους, πλούσιους και φτωχούς, αυτοκράτορες και βασιλείς, πάπες και
δεσποτάδες, ημίθεους και ήρωες, φιλόσοφους και σοφιστές. Ολόκληρη η αφρόκρεμα
της ιστορίας και της μυθολογίας σιγόπινε στις εσχατιές του σκότους!
Ρεμάλια και ήρωες όμως, καλοχαιρετούσαν τον φοβισμένο
Δάντη και τον Οδηγό του τον έμπειρο. Κάποια στιγμή, εκεί που πήγαιναν αργά μέσα
στο σκοτάδι και στην απελπισιά: “μας ξάφνιασε ένας θόρυβος, όπως νιώθει
κανένας τ΄ αγριογούρουνο από τους ανθρώπους νά ΄ρχεται κυνηγημένο, κι ακούει
στο πόστο του μαζί το ζώ και των κλαδιώνε τη χλαπαταγή”i.
Στον “Παράδεισο” της Θείας Κωμωδίας του πάλι, έχοντας για
Οδηγό την πανέμορφη Βεατρίκη, που όπως έλεγαν οι γλώσσες οι κακές, ήταν μαζί
της σφόδρα ερωτευμένος μικρός, κάνει βόλτες στους παράδεισους. Εκεί τα πράγματα
είναι σαφώς καλύτερα, υπάρχει φως, νερό, τηλέφωνο, και όλες τέλος πάντων οι
ανέσεις που καθιστούν τη ζωή ελκυστική και αξιοπρεπή.
Καθώς ανέβαιναν, βλέπει κάποια στιγμή ο Δάντης το βλέμμα
της Βεατρίκης να γίνεται αστραπή, και σώπασε προς στιγμή, δεν έκανε ερωτήσεις
παρά σκεφτόταν: “σαν κάποιος όπου μπροστά
σε δυό τροφές το ίδιο νόστιμες δεν έβαλε στο στόμα του ούτε τη μια για να
χορτάσει, από πείνα θα πέθαινε, ελεύθερος, μ΄ ανίκανος ν΄ αποφασίσει , έτσι κι
αρνί όμοια θε να φοβότανε δυό λύκους το ίδιο πεινασμένους, ή σαν το κυνηγόσκυλο
το άβουλο μπροστά σε δυό ζαρκάδια., έτσι ένιωθα την πίεση απ΄ τις αμφιβολίες,
που με έκαναν για τούτο να σωπαίνωii”.
Διακρίνουμε ακόμα και μέσα από την Θεία Κωμωδία του
Δάντη, ότι και στην εποχή του υπήρχαν θέματα με το κυνήγι εν γένει. Στην “Κόλαση”
το αγριογούρουνο, στον “Παράδεισο” τα ζαρκάδια, τα αρνιά, οι λύκοι. “Διαχωρισμός
με λίγα λόγια του καλού και του κακού”.
Με αφορμή την Θεία Κωμωδία του Δάντη, σκέφτηκα: Είναι
προφανές, ότι ο “σοβαρός δημοσιογράφος” και ειδικός επί παντός αναλυτής, για
την οικονομία και τον πόλεμο, μέχρι την κλιματική αλλαγή και τους αρουραίους
της νότιας Κίνας, βαθύς γνώστης σαφώς του ποδοσφαίρου μα και της οικολογίας,
αδύνατον είναι να μην γνωρίζει και με κάθε λεπτομέρεια, τα του κυνηγίου θέματα.
Και αφού έξυσε το αόρατο γένι του, έλαβε το ύφος το βαθυστόχαστο και απεφάνθη
τελεσίδικα: οι κυνηγοί είναι εγκληματίες. Είπε κι άλλα ωραία τινά, αλλά ας
μείνουμε στην ουσία, στο έγκλημα που αποκάλυψε ο σπουδαίος κονδυλοφόρος!
Θα συμφωνήσω μαζί σας, ο Βιργίλιος που έκανε ξενάγηση
στην άπειρο Δάντη, αμαρτωλός γάρ, αφού γνώριζε απ΄ έξω τα της Κόλασης δρώμενα,
πρέπει να ήταν κυνηγός αγριογούρουνων τις ώρες που δεν ασχολιόταν με την
Αινειάδα και άλλα έργα του. Για να βρίσκεται στην Κόλαση, επιβεβαιώνεται “ο
δημοσιογράφος της αποκάλυψης”, όταν μιλά για κυνηγούς εγκληματίες.
Αλλά στον “Παράδεισο” που κυνηγάνε (ή σκέφτονται)
ζαρκάδια; Εκεί τι; Πως αντέχουν οι καθώς πρέπει και οι αναμάρτητοι, άβουλα
κυνηγόσκυλα και ζαρκάδια έτοιμα προς βρώσιν; Λέμε λοιπόν εν συντομία ότι οι
κυνηγοί ζαρκαδιών, αμνοεριφίων κτλ.. πάνε στον Παράδεισο, Οι λοιποί
αγριογουρουνάδες στην Κόλαση!
Ας μην φοβόμαστε όμως δημοσιογράφους τέτοιου επιπέδου,
επειδή έχουν ένα βήμα και μιλάνε. Ασυναρτησίες εκστομίζουν που προέρχονται από
την παντελή τους άγνοια για την Φύση. Κάτι πρέπει να πουν για να γεμίσει η ώρα
τους, και η γλώσσα τους προτρέχει της διανοίας τους.
Στην Ελλάδα που ζούμε, πιστεύουμε ενδεχομένως ότι η γνώση
πρέπει να είναι πλήρης σε όλους μας. Αυτό δεν είναι εφικτό αφενός (αδύνατο),
αλλά δεν είναι και χρήσιμο αφετέρου. Πέραν αυτών φυραίνει το μυαλό η άχρηστη
γνώση, που πολλοί την χρησιμοποιούν σαν προτέρημα ενώ δεν είναι τίποτα.
Βαραίνει την σκέψη, και δημιουργεί κενά σε “σπουδαίους δημοσιογράφους” …
================
Δημοσιεύθηκε
στο “Κυνήγι” του Ελεύθερου Τύπου την Πέμπτη 17 Ιουλίου 2014.
