Υπάρχουν
δυο λογιών ήχοι:
«Το ούρλιασμα της καταιγίδας στις κορυφές των βουνών και ........ η πορδή σου!»
Αυτά έγραφε ο Βίλχελμ Ράιχ, ένας από τους πλέον
αμφιλεγόμενους διανοητές του εικοστού αιώνα, την προπολεμική περίοδο σε ένα
βιβλίο που το βρήκα πάλι έπειτα από 30 χρόνια και άρχισα να το ξεφυλλίζω. Στον
δεύτερο ήχο κατά Βίλχελμ Ράιχ, μπορούμε να εντάξουμε πολλούς υπο-ήχους , όπως
για παράδειγμα αυτόν της σιωπής.
Ο ήχος της σιωπής συνήθως είναι πολύ θορυβώδης,
άτσαλος, αφύσικος, αφού γεννιέται για να καλύψη κυρίως βρώμικες δουλειές. Τη
βουή του ήχου αυτού την ακούμε και στο κυνήγι μας, και καταλαβαίνουμε με
ακρίβεια περί τίνος πρόκειται. Γιατί πίσω από αυτόν κινούνται όλοι εκείνοι οι
παρανομούντες λαθροκυνηγοί που με τις πράξεις τους καλύπτουν τον αληθινό ήχο
της καταιγίδας.
Τώρα που το κυνήγι βρίσκεται και πάλι προ των πυλών
και της νέας Ρυθμιστικής, οι ήχοι της σιωπής όλο και θα πληθαίνουν και ας
κάνουν δυνατό κρότο τα πυροβόλα όπλα. Τον κρότο τον καλύπτει η μοναξιά της
νύκτας – και οι λαθροκυνηγοί φύσει μοναχικοί τύποι, ξέρουν να κινούνται σε
γνώριμους χώρους.
«Φίλε δεν το πιστεύω, κοπάδια ολόκληρα από γουρούνια
μπροστά μου και κατευθύνονται προς τα δυτικά, μα είναι σχεδόν μεσημέρι!». Που
βρίσκεσαι; Τον ρώτησα από την άλλη άκρη του κινητού. «Στο Λύκαιο είμαι και
μόλις πέρασα το Κωτύλι και πηγαίνω για Άνω Καρυές». Ηρέμησε, του είπα, παίρνουν
το παλιό μονοπάτι και πάνε κατά τον Επικούρειο Απόλλωνα να δροσιστούν, εκεί στο
Ναό έχει φρέσκο αέρα και δροσερό νεράκι. «Καλά, πλάκα μου κάνεις;». δεν σου
κάνω καθόλου πλάκα, μετά από τον Επικούρειο θα τραβήξουν για τη Λυνίσταινα,
υπάρχουν στη περιοχή αρκετά μέρη για ξεκούραση και μεσημεριανή ραστώνη. Εκτός
και αν κατευθυνθούν προς τον Αλφειό για κολύμπι και ηλιοθεραπεία!
.jpg)
Τέτοια κοπάδια, που τα συναντάμε εκτός κυνηγετικής
σαιζόν στο βουνό, είναι πάρα πολλά. Και νιώθουμε δέος από το θέαμα και το
πλήθος των αγρίων. Αλλά μένουμε σε ότι τα μάτια μας βλέπουν, το κουβεντιάζουμε
με φίλους μας, και οργανώνουμε τη σκέψη μας για την κατάλληλη εποχή. Υπάρχουν
όμως και οι άλλοι, που θα βγάλουν τις καραμπίνες από τις κρυψώνες τους, θα τις
δέσουν και θα αρχίσουν το «πανηγύρι».
Μεσημέρι και κατακαλόκαιρο, οι ήχοι της καραμπίνας
χάνονται μέσα στη κάψα, γίνονται ήχοι σιωπής, ήχοι που μας πληγώνουν και μας εξευτελίζουν
σαν κοινωνική ομάδα. Και εμείς, έχοντας το νου μας στραμμένο στα βουνά, μάθαμε
και ξεχωρίζουμε τους ήχους. Ποιος άλλος όμως να ακούσει τέτοια εποχή; Ο
θηροφύλακας; Που να πρωτοβρεθεί και αυτός. Μόνο οι τοπικές κοινωνίες ακούνε και
ξέρουν, αλλά αυτές αδιαφορούν, «κοιτάζουν τις δουλειές τους», τις δύσκολες
εποχές.
Οι δύσκολες εποχές είναι η χαρά του παρανόμου. Όταν
τα βλέμματα της καθημερινότητας είναι στραμμένα στον βιοπορισμό, ποιος θα
ασχοληθεί και γιατί με κάτι διαφορετικό; Κάπως έτσι κυλούν τα πράγματα στην
Περιφέρεια και η ταβέρνα σαν πρώτο πιάτο έχει αγριογούρουνο κοκκινιστό με 20
ευρώ τη μερίδα. Αλλά και αυτοί οι «δύστυχοι» οι ταβερνιάρηδες, μαύρες ημέρες
περνάνε. Ποιος θα δώσει σήμερα τόσα χρήματα για τον εκλεκτό μεζέ;
Θα δουν πολλά τα μάτια μας και περισσότερα θα
ακούσουν τα αυτιά μας όταν με το καλό ξεκινήσει το κυνήγι. Η φτώχεια φέρνει
βία, και αυτή με τη σειρά της εκφράζεται με ποικίλους τρόπους. Ένας από αυτούς
είναι και η λαθροθηρία – που δεδομένων των συνθηκών, θα είναι κατά πολύ αυξημένη
το χειμώνα ετούτο. Αλλοίμονο όμως αν επιτρέψουμε την παντελή διάλυση του
κοινωνικού ιστού των μικρο-κοινωνιών μας, στο όνομα της ανομίας αφενός και
αφετέρου στην αδυναμία της ξεχαρβαλωμένης Πολιτείας για τα αυτονόητα.
Ο ήχος της καταιγίδας στο βουνό είναι αυτός που μας
δίνει ελπίδα, η αντάρα της μας προκαλεί να ανταμώσουμε και πάλι την αληθινή ζωή
της φύσης, να χαθούμε σε δύσκολα περάσματα, να ιδρώσουμε μέχρι το κόκκαλο από
την κούραση και να γίνουμε μούσκεμα από τις ξαφνικές νεροποντές της. Η φύση μας
περιμένει να την γνωρίσουμε και πάλι και να μας χαρίσει με κόπο τα αγαθά της.
Ας φυλάξουμε όσο μπορούμε τον αγώνα της μα και τη δική μας γλυκιά ενασχόληση,
ακούγοντας το «ούρλιασμα της καταιγίδας».
«Αν
τις επόμενες δεκαπέντε ημέρες ακούσετε στις ειδήσεις πως κάποιος τάιζε στο
στόμα τις αρκούδες με μέλι στη Μακεδονία, να ξέρετε, θα έχω πετύχει το σκοπό
μου!»
===========================
Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την
Τετάρτη 8 Αυγούστου 2012.
