Γράμμα σε ένα φίλο …

Δεν γνωρίζω τι θα ανακοινώσουν οι ειδικοί, εμπειρικά όμως, έχω να δηλώσω ότι τα γουρούνια φέτος είναι πάρα πολλά, περισσότερα από κάθε άλλη φορά. Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτά έχουν απλωθεί σε νέους τόπους τα τελευταία χρόνια όπως για παράδειγμα ο Ταΰγετος.

     Αυτά για την Πελοπόννησο που γνωρίζουμε τους κάπρους και μας γνωρίζουν καλά…. Μα και στην υπόλοιπη Ελλάδα, η πληροφόρηση από φίλους μιλά για μεγάλες αυξήσεις των πληθυσμών. Και τι ειρωνεία…. τώρα που οι κάπροι σεργιανίζουν ανεμπόδιστα χέρσους και καλλιεργημένους τόπους, εμείς με δυσκολία πάλι θα βγούμε στο βουνό – αφού η ζωή έγινε δυσβάστακτη σε οικονομικό επίπεδο.

   Το κακό με όλους αυτούς τους μεγάλους και μικρούς οικονομολόγους που προτείνουν, προβλέπουν, προφητεύουν κτλ. είναι ότι όλοι μα όλοι τους ξεπήδησαν σαν βδέλλες και κόλλησαν στη ζωή μας, προερχόμενοι από την ίδια σχολή, αυτή του  Σικάγου – και δυστυχεί ο κόσμος χάριν του ακραίου και αντικοινωνικού φιλελευθερισμού. Κυνηγοί είναι και οι καθηγητάδες αυτοί και βάλθηκαν να εξολοθρεύσουν τον άνθρωπο. Κυνηγοί, ντυμένοι με την προβιά του επιστήμονα.

     Και τρομάζουν τον κόσμο, τρομάζουν τις κυβερνήσεις, τρομάζουν κάθε ζωντανή ύπαρξη πάνω στη γη, χάριν της ελεύθερης αγοράς και βεβαίως των καλών και σεμνών τραπεζιτών.  Πραγματικά άλλαξε πολύ ο κόσμος αφού οι πολιτικοί άφησαν το πεδίο τους στους τραπεζίτες – και φυσικά άλλαξε προς το χειρότερο. Λεφτά δεν έχουμε γιατί μας τα πήραν όλα, να είμαστε καλά όμως (όσο μπορούμε) γιατί έχουμε πολλά να δούμε και να ζήσουμε ακόμα με όλους αυτούς τους αλήτες και τους εγκληματίες που θρέφονται με ζεστό ανθρώπινο αίμα.

     Το κυνήγι, ειδικά φέτος, επιβάλλεται λέω, για ένα παραπάνω λόγο, για να βγούμε στο βουνό, να ξεφύγουμε έστω και για λίγο από αυτά που μας πληγώνουν. Να πάρουμε το σακίδιο μας με τις απαραίτητες προμήθειες και να χαθούμε στα μονοπάτια του δάσους, να ιδρώσουμε από την ανηφοριά και να διώξουμε τις τοξίνες του σώματος και του μυαλού. Μπορεί ακόμα να είμαστε αιθεροβάμονες και ακραίοι – αφού πιστεύουμε ότι η φύση ή το νερό της, μας ανήκουν, αλλά θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε έτσι, μη ξεχνώντας ούτε λεπτό τις καταβολές μας – που τον άνθρωπο τον θέλουν όρθιο και περιπατητή και όχι σκυμμένο και χαμένο στη ψεύτικη ζωή.

     «Είναι ακραίοι όσοι πιστεύουν ότι το νερό είναι δημόσιο αγαθό», δήλωνε προ ημερών κορυφαίος οικονομικός παράγοντας της Ευρώπης, και δεν βγήκε ένας να του αντιμιλήσει και να του πεί: «άει χάσου βρε σούργελο». Όλοι άκουσαν με «προσοχή» τη δήλωση του παράγοντα και την αναπαρήγαγαν ασχολίαστη. Κυνηγός και αυτός, που του αρέσει το φρέσκο αίμα, βαμπίρ, που καθορίζει τις τύχες μας. Και που σιγά- σιγά μαθαίνουμε ότι τα πάντα πάνω σε αυτή τη γη, ανήκουν σε αυτούς και όχι σε όλους.

      Με την επικρατούσα λοιπόν άποψη αλλά και λογική, και η νέα Ρυθμιστική που όπου να είναι θα δημοσιευτεί, χάρη θα μας κάνει που θα μας επιτρέπει να κυνηγάμε ακόμα – με όλες φυσικά τις απαγορευτικές διατάξεις της. Και κάθε καινούρια κυνηγετική περίοδο θα έχουμε μπροστά μας περισσότερες απαγορευτικές διατάξεις. Και θα τις δεχόμαστε για να μην χαλάσουμε την καλή εικόνα μας αφενός και αφετέρου για να μην ταράξουμε τα ήρεμα νερά. Διότι, κακά τα ψέματα, ο κόσμος στο σύνολό του παρακολουθεί με δέος και με σιωπή όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή του – πόσο μάλλον στο κυνήγι, που στο άμεσο μέλλον θα θεωρείται και αυτό ελιτίστικο χόμπυ και μόνο.

     32 τρις δολλάρια είναι κρυμμένα στα σεντούκια φορολογικών παράδεισων του κόσμου όλου, αλλά εμείς και οι συνταξιούχοι θα κάνουμε «υπομονή» διότι πώς να το κάνουμε, φάγαμε κι εμείς, ψίχουλα, αλλά φάγαμε, αφού μπορούμε ακόμα και στεκόμαστε όρθιοι και ζωντανοί.

       Το κυνήγι λοιπόν είναι η αφορμή, είναι η ανάγκη μας για το αντάμωμα με την αληθινή ζωή, είναι η διέξοδος από την καυτή μας καθημερινότητα. Μπορεί το κυνήγι να μην λύνει προβλήματα, οξύνει όμως τον νου και τον κρατά στέρεο από τις καταιγίδες των σκουπιδιών που μας βομβαρδίζουν οι έχοντες και κατέχοντες. Και όσο το μυαλό μας δουλεύει καλά, όσο εμείς περπατάμε και ιδρώνουμε, υπάρχει ελπίδα. Γιατί αν σταματήσουμε το κυνήγι επειδή το θέλει μια κάστα βρώμικων φορέων, δεν θα είναι ήττα για το κυνήγι, θα είναι πολλά περισσότερα πράγματα που αγαπάμε και μαζί τους μάθαμε να πορευόμαστε.   

=================

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 25 Ιουλίου 2012.

Επιστολή ΚΟΜΑΘ στη Γεν. Γραμματεία Νέας Γενιάς

Αξιότιμε κ. Γενικέ Γραμματέα,

Γνωρίζουμε ότι η Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς έχει επιδείξει ενδιαφέρον για θέματα προστασίας του περιβάλλοντος, γεγονός για το οποίο σας συγχαίρουμε. Ανάμεσα στις δράσεις σας περιλαμβάνεται και μια εκστρατεία για την προστασία της βιοποικιλότητας. Επισκεπτόμενοι την ιστοσελίδα της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς  διαπιστώσαμε ότι υπάρχει ένα  σποτ (Spot 1: Βιοποικιλότητα & Άνθρωπος) όπου με έναν αδόκιμο τρόπο δίνεται η εντύπωση ότι το κυνήγι έχει αρνητική επίδραση στην βιοποικιλότητα. Αυτό είναι εντελώς ανυπόστατο και η προβολή τέτοιων μηνυμάτων παραπλανά την κοινή γνώμη και προσβάλλει τους Έλληνες πολίτες που έχουν και την κυνηγετική ιδιότητα.

Οφείλουμε να σας τονίσουμε ότι η θήρα αποτελεί μια αποδεκτή υπαίθρια δραστηριότητα, μέσα από την οποία και κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις ο πολίτης που είναι εφοδιασμένος με νόμιμη κυνηγετική άδεια καρπώνεται προϊόντα των θηραματικών πόρων. Παρόμοια νόμιμη κάρπωση προϊόντων από τους φυσικούς πόρους πραγματοποιούν πολίτες που έχουν την ιδιότητα του γεωργού, του ψαρά, του κτηνοτρόφου, του υλοτόμου, κλπ. 

Η συνέχεια της επιστολής εδώ.

Κάπρων περίπατοι …

Πηγαίνοντας στο χωριό το πρωί του Σαββάτου κατά τις 10.00, αντί να πάω μέσα από τις Δαβιές και να πάρω τον καινούριο σχετικά δρόμο, επέλεξα τον παλιό, που περνά από τον κάμπο του Τσελεπάκου.

    Η διαδρομή αυτή η παλιά, μου αρέσει περισσότερο, αφού περνά και τη γέφυρα του Ελλισώνα ποταμού που την εποχή αυτή δεν είναι παρά ένα ξερόρεμα. Ο Ελλισών, έρχεται από τα ψηλότερα σημεία του Μαινάλου, περνά από την Αλωνίσταινα, δίνει ζωή στον κάμπο της Δαβιάς και ήρεμα κατεβαίνει να ανταμώσει τον Αλφειό. Γιός του Λυκάονα και ο Ελλισών, είχε από παλιά χαράξει τη δικιά του πορεία και λογαριασμό δεν έδινε σε κανένα.

      Περνώντας τη γέφυρα του Τσελεπάκου με βόρεια κατεύθυνση, άρχισε το φίδωμα του δρόμου που μου αρέσει, ειδικότερα όταν ο χρόνος κυλά αργά. Η βλάστηση είναι ακόμα χαμηλή στα μέρη αυτά και το ελατοδάσος το έχεις αντικριστά σου. Αρχίζεις και ανεβαίνεις σιγά- σιγά. Μετά τη διασταύρωση για τα Μαντέϊκα, σε μια κλειστή στροφή του δρόμου, η οικογένεια της γουρούνας κατέβαινε ήσυχη και με χάρη τη πλαγιά και διέσχιζε τον δρόμο. Φρέναρα απότομα, η μάνα και 12 γουρουνόπουλα είχαν προτεραιότητα…. Δυό – τρία γουρουνόπουλα χρονιάρικα περίπου, τα υπόλοιπα με ρίγες εξασθενημένες. Με κοίταξαν με αδιαφορία, ατάραχα, και μάλλον με διάθεση για παιχνίδι – ειδικά τα μικρότερα. Η μάνα μονάχα φάνηκε να μου αγριεύει με δυό δυνατά φυσήματα. Πέρασαν κάθετα τον δρόμο και συνέχισαν τη πορεία τους προς την κατηφορική πλαγιά.

     Φτάνοντας στον καφενέ του χωριού, εξιστορούσα σε φίλο την συνάντηση με τα άγρια θηρία και γελούσαμε. Σε διπλανό τραπέζι, καθισμένοι δυό γνωστοί- άγνωστοι, φαίνεται πως είχαν στήσει αυτί, αφού με ρωτά ο ένας απ’ αυτούς: «τόσα γουρούνια και δεν σκότωσες κανένα; Εγώ θα τα πάταγα όλα, ακόμα και τη μάνα!». Τι να κάνουμε; Του απαντώ, τα άφησα να φύγουν, για να τα σκοτώσεις εσύ αν τα δείς πάλι στο δρόμο! Τσαντίστηκε ο τύπος λέγοντας το αμίμητο: «κάτι τύποι σαν και σένα χαλάτε την πιάτσα και τις συνήθειες μας!».

     Τις συνήθειες τους! ακριβώς αυτό. Γιατί έχουμε συνηθίσει φαίνεται, να κυνηγάμε γουρούνια να σκοτώσουμε ακόμα και με αυτοκίνητο. Δεν έχει σημασία αν το κυνήγι απαγορεύεται, σημασία έχει ότι για πολλούς, το κυνήγι του κάπρου, με οποιαδήποτε μέσο δεν τελειώνει ποτέ. Και ο διπλανός θαμώνας του καφενέ, είναι ο απόλυτος εκφραστής της νοοτροπίας αυτής. Δεν θα πώ ότι είναι λαθροθήρας, που μπορεί να είναι, ασφαλώς όμως είναι της νοοτροπίας: «ότι κινείται στο δάσος και το βλέπω, το συναντώ, είναι δικό μου».

     Είναι πολλοί ανάθεμά τους οι τύποι αυτοί με σαπισμένες νοοτροπίες, που δεν ξέρουν πότε να αρχίσουν και πότε να τελειώσουν. Είναι πολλοί οι άνθρωποι αυτοί που θεωρούν τα πάντα στο διάβα τους, σαν δικά τους, και γίνονται εριστικοί, επικίνδυνοι ακόμα θα έλεγα για το κρέας. Για να το πετάξουν στον καταψύκτη στην καλύτερη περίπτωση και να κορδώνονται, ή στη χειρότερη για να το δώσουν στον χασάπη της γειτονιάς τους να το πουλήσει αυτός με τη σειρά του στην εκλεκτή πελατεία του.

     Ένα τυχαίο γεγονός, ευχάριστο για μένα – αφού δεν έχω την ευκαιρία να βλέπω συχνά οικογένειες αγρίων ανέμελες να κάνουν βόλτες, για κάποιους άλλους είναι αιτία πολέμου! Δεν ξέρω, μπορεί τελικά το δίκιο να το έχουν αυτοί οι τύποι που σκέφτονται έτσι. Μπορεί τελικά η πανίδα και η κάθε μορφή ζωής του δάσους να ανήκουν σε αυτούς που την κυνηγούν πέρα από νόμους και διατάξεις, μακριά από ρυθμιστικές και άλλα αφελή εργαλεία – όλων εμάς, που τελικά τους χαλάμε τις συνήθειες τους.

    Τα εργαλεία που διαθέτουμε, και που είναι οι κυνηγετικοί φορείς, οι νόμοι, η θηροφυλακή, ο αγώνας μας για ένα καλύτερο τελικά κυνήγι – μάλλον δεν είναι επαρκή, δεν φτάνουν για να διώξουμε, για να εξαφανίσουμε τις νοοτροπίες αυτού του είδους από συνανθρώπους μας. Όσες προσπάθειες και αν γίνουν, αν δεν υπάρχει η θέληση για αλλαγή, δεν υπάρχει ελπίδα.

      Παιδικός φίλος, αλκοολικός, έφτασε μέχρι την Αμερική κάποτε για να γίνει καλά, να απαλλαγεί οριστικά από το αλκοόλ. Εκεί, τον κούραρε ένας αμερικάνος καθηγητής πανεπιστημίου, μέγας και τρανός. Έπειτα από μερικές συναντήσεις που είχαν, είπε ο καθηγητής στον φίλο: την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε, θα μου απαντήσεις με σιγουριά αν θέλεις να γίνεις καλά. Στο επόμενο ραντεβού, ο φίλος λέει του καθηγητή: «δεν θέλω»….. Κάπως έτσι συμβαίνει και στα δικά μας……..

===================

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012. 

Εκπαιδευτικά στον καύσωνα …

Η πολύ ζέστη που ήλθε μάλλον για να μείνει, δεν στάθηκε εμπόδιο για την πολυπληθή ομάδα των γουρουνοκυνηγών να πάει για εκπαιδευτικό.

    Περίπου 30 κυνηγοί (;) έβγαλαν τα σκυλιά από τα σκυλόκουτα που είχαν κυριολεκτικά σκάσει – και απορώ που βγήκαν και σώα, και τα αμόλησαν στη καυτή γη να πάνε να ψάξουν για γουρούνια. Εκπαιδευτικό γάρ το σκηνικό, ή αν θέλετε, ασκήσεις καταδρομέων υπό δύσκολες καιρικές συνθήκες (καύσωνας).

   Τα σκυλιά, όσο και αν τα «εκπαίδευαν», εκείνα προτιμούσαν τη λιγοστή δροσιά ενός μικρού πουρναριού, ή μιας φτέρης, ή όπου ο επικίνδυνος ήλιος δεν έκαιγε με τις ακτίνες του. Ο τόπος ολάκερος είχε πυρώσει και αυτά τα καημένα έπρεπε να εκτελέσουν εντολές – «εκπαιδευτικές» φυσικά. Αν είχαν μιλιά, θα εκλιπαρούσαν τα αφεντικά τους να μην τα ταλαιπωρούν δίχως λόγο και αιτία. Αλλά και αν τα αφεντικά τους είχαν μυαλό, και λίγη έστω αγάπη για τα σκυλιά τους, θα καταλάβαιναν από το παραπονιάρικο γάβγισμά τους, από τη δακρυσμένη τους ματιά. Μα όχι, τα αφεντικά είναι «εκπαιδευτές», προφανώς θα έχουν καλό όνομα στη κυνηγετική πιάτσα – και προφανές είναι πως θέλησαν να αποδείξουν σε υποψήφιους αγοραστές (;), ότι, τα δικά τους σκυλιά είναι παντός καιρού.

    Αμ δεν ήταν παντός καιρού. Όταν το λιοπύρι χτυπά αλύπητα την πέτρα και το χέρσο χωράφι, όταν στεγνώνει τους χυμούς του δέντρου και το ξεραίνει με τη λάβα που γίνεται κυρίαρχο στοιχείο του χώρου – τότε τα ταπεινά σκυλιά, όσο καλά και αν είναι στο κυνήγι, σταματούν, θέλουν να δροσιστούν, να ξαποστάσουν, να ανασάνουν. Αλλά που…… τα αφεντικό έδωσε εντολές που πρέπει να εκτελεσθούν…..

    Κάπως έτσι κυλούν τα πράγματα με ορισμένους κυνηγούς την περίοδο αυτή. Το γιατί δε,  βγαίνουν στο βουνό για τα εκπαιδευτικά τους με μεγάλη παρέα, υποθέτω ότι η εντολή του αρχηγού θα είναι αυτή. Βέβαια, όλο και κάποιοι θα λουφάρουν την άσκηση με τον κωδικό «η καυτή ξερολιθιά», οπότε μάλλον η νόμιμη παρέα των γουρουνοκυνηγών ίσως και να ξεπερνά τα 40 άτομα.

    Μου αρέσουν αυτά τα σκηνικά, να δω και πάλι στην κυνηγετική περίοδο όταν με το καλό αρχίσει, 40 κομάντος να ζώνουν το βουνό και 20-30 σκυλιά να κυνηγάνε γουρούνια. Και μετά με καμάρι, να γεμίσουν τις καρότσες των αγροτικών με τα ( πόσα άραγε;) γουρούνια, και να περιφέρονται σαν τους κλεφτοαρματωλούς με τα λάφυρα της Ντρομπολιτσάς. Η επίδειξη είναι δείγμα μαγκιάς - τα έχουμε θέσει πάλι τα ζητήματα αυτά, και προσδίδει στην ομάδα κύρος, και στο αφεντικό, συγνώμη, στον αρχηγό δίνει χρήμα – αφού προφανές και πάλι είναι ότι τόσα γουρούνια πάνε προς πώληση – για την τόνωση της οικονομίας δηλαδή με μαύρο χρήμα.

    Θλιβερό το θέαμα να βλέπεις κυνηγούς να ταλαιπωρούν τα σκυλιά τους, να μην τα σέβονται και να μην τα αγαπούν. Ίσως είναι από τους κυνηγούς αυτούς που αφήνουν ελεύθερα στο βουνό κυνηγόσκυλα - αφού αυτά δεν είναι καλά στο κυνήγι τους – και το έχουμε ζήσει και αυτό το θέαμα, πανέμορφα σκυλιά, παρατημένα, να γίνονται επικίνδυνα στο βουνό αναζητώντας τροφή για την επιβίωσή τους, και να ορμούν συνηθέστατα σε στάνες με γιδοπρόβατα.

    Πέρυσι έγραφα για 5-6 beagles παρατημένα στο βουνό και αναρωτιόμουν ποιος αλήτης κυνηγός (;) εγκατέλειψε τέτοια πανέμορφα πλάσματα στο πουθενά, και πόσο αυτός ο άθλιος τύπος έφερε με καμάρι το όνομα του κυνηγού. Εγκατέλειψε σκυλιά και δημιούργησε δολοφόνους. Αλλά, τι να του πείς του τύπου αυτού; Καταλαβαίνει; Έχει επαφή με την πραγματικότητα; Και όμως αυτός ο τύπος θα είναι ασφαλώς εξέχων μέλος της μικροκοινωνίας του, ενδεχομένως και εκπαιδευτής δεινός…..

   Θλιβερή είναι και η διαπίστωση, ότι θέλουμε πολύ, μα πάρα πολύ δουλειά ακόμα, μέχρι να φτάσουμε στο σημείο εκείνο που δεν θα χρειάζεται να μιλάμε για όλα αυτά τα άσχημα που συμβαίνουν στην δική μας οικογένεια. Αλλά και πώς να πείς στον κυνηγό εκείνο που είναι μέλος πολυπληθούς ομάδας ότι: «καλά συνάδελφε, δεν καταλαβαίνεις ότι συμμετέχεις σε παράνομη ομάδα; Αξίζει για σένα να συντηρείς την παρανομία σαν συχνή έκφανση της ζωής σου; Και γιατί το κάνεις; Για το κρέας; Για το χρήμα; Διότι για το κυνήγι αποκλείεται να το κάνεις».

    Θλιβερή η εικόνα, να βλέπεις 30 κυνηγούς μέσα στον καύσωνα να βασανίζουν με τις πρακτικές τους τα σκυλιά αυτά, από τα οποία θα έχουν την απαίτηση, να δώσουν όλες τους τις δυνάμεις στο κυνήγι του κάπρου όταν αυτό θα ξεκινήσει.

======================

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 11 Ιουλίου 2012 

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο

Την Τετάρτη

Για ελεύθερος ανθρώπους και κυνηγούς 

Τζάνεμ ποταμέ μου …

Το λυκαυγές δεν είχε εμφανιστεί όταν ξεκινήσαμε από τα ορεινά για τα χαμηλότερα. Η πρωινή δροσούλα έδινε ζωή στις αισθήσεις, ο βορειοανατολικός άνεμος, ελαφρύς σαν το χάδι, έδινε ελπίδα για μία όμορφη ημέρα. 

     Πηγαίναμε προς τις καλαμποκιές, που την εποχή αυτή ψηλές σαν κυπαρίσσια, και λυγερόκορμες σαν είναι, δίνουν χρώματα εξαίσια, αυτές τις μοναδικές αποχρώσεις του πράσινου. Εκεί τώρα, ανέμελες ως συνήθως, βόσκουν οικογένειες αγρίων. Ξέρουν κι αυτές καλά τα μέρη που έχουν πλούσια τροφή, Και δεν προβληματίζονται διόλου - αν διψάσουν, σκύβουν και πίνουν φρέσκο νεράκι, αφού εκεί δίπλα τους περνά με ταχύτητα ο Αλφειός, κυνηγώντας την αγαπημένη του μέχρι απέναντι στα ιταλικά εδάφη κόρη Αρέθουσα, που τρομαγμένη από τις διαθέσεις του πονηρού και ερωτιάρη θεού, προλαβαίνει και βγάζει τους δροσερούς χυμούς της στην πηγή που πήρε και το όνομά της. Τόσο αγώνα έκαμε η κόρη η όμορφη, άξιζε να μείνει στην αιωνιότητα για να την θυμόμαστε εμείς οι απλοί άνθρωποι και να ευχαριστούμε τη φύση και τις τσαχπινιές του Αλφειού.

      «Τζάνεμ ποταμέ μου, πάρε με στα κύματα σου, στα στριφογυρίσματα σου», τραγούδησε με καμάρι ο σοφός λαός τις ανησυχίες του θεού – που μόνο εμείς γνωρίζουμε καλά, πως δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ερωτικά παιχνίδια και ανεκπλήρωτοι πόθοι – αφού η ωραία παρθένα αρνήθηκε να ενδώσει στο δια ταύτα…… 

     Κάθε φορά που διαβαίνουμε το ποτάμι (και το έχουνε διαβεί χιλιάδες φορές) , νιώθουμε δέος, φόβο, ένα κόμπο στη καρδιά, αισθήματα μύρια μας περιτριγυρίζουν, ακούμε την ανάσα του θεού, έχουμε την εντύπωση πως μας κυκλώνουν νεράιδες και φυλαγόμαστε, και με προσοχή πατάμε στη κοίτη του – και πολλές φορές θέλουμε να σταθούμε στη μέση, να δούμε τα γυρίσματά του, να αφουγκραστούμε τις φωνές του, να πάρουμε από τη δροσιά του. Κάθε πέρασμα του ποταμού αποτελεί για εμάς και ένα άγνωστο και μυστήριο ταξίδι μέχρι την απέναντι όχθη – που ενώ γνωρίζουμε τι θα συναντήσουμε, μας συναρπάζει η ιδέα της διαδρομής. 

      Τα αγριογούρουνα και οι φαμελιές τους ήταν η αφορμή, τάχα μου ότι τα παρακολουθούμε – ενώ ξέρουμε και προβλέπουμε με ακρίβεια την κάθε τους κίνηση. Ο ουσιαστικός λόγος της πρωινής μας εξόρμησης, ήταν το ποτάμι, ο αχός του, η δύναμή του, το χρώμα του, η γεύση του. Και σαν φτάσαμε κοντά του, βγάλαμε τα αρβύλια μας να μην τον βεβηλώσουμε, βγάλαμε τα ρούχα μας και χωθήκαμε στα παγωμένα νερά του. Και μετά στην όχθη του, βγάλαμε το προσφάι μας, το breakfast επί το ελληνικότερο, ψωμάκι ζυμωτό, τυρί με την άρμη του, μια ντοματούλα να μοσχοβολά και να σπάζει τα ρουθούνια μας – και όλα αυτά τα πλούσια ελέη μας, έδωσαν φτερά στη διάθεσή μας, και δύναμη πιότερη, και χαρά περισσή, και μετά πέσαμε στους βαθυστόχαστους συλλογισμούς μας, αμίλητοι, ίσως ασάλευτοι, ακόμα δίχως αναπνοή – αφού πως και με τι τρόπο να αντιμιλήσεις στη μαγεία της φύσης που σε έχει στην αγκαλιά της και σου δίνει ορμήνιες. 

     Στην απέναντι όχθη σαν φτάσαμε, ο ήλιος είχε γεμίσει για τα καλά με το φώς του τον βάλτο, και πάνω σ’ αυτόν διακρίνονταν με ακρίβεια τα ίχνη, οι πατημασιές της πολυπληθούς οικογένειας των αγρίων που είχαμε πάρει στο κατόπι, και που έβγαιναν από αυτόν, επιλέγοντας να πάνε σε μέρη αποσκιερά και ήσυχα, να αφήσουν να κυλήσει η δυνατή ημέρα, μέχρι και το σούρουπο και με τις δροσιές που θα άρχιζαν και πάλι τα κόλπα τους και τα παιχνίδια τους. 

     Σαν φτάσαμε σχετικά κοντά τους, και διακρίναμε τις απλωσιές τους στα κρυφά γιατάκια τους, σταματήσαμε. Η ματιά μας περιστράφηκε στο χώρο – και μας έκανε μεγάλη εντύπωση η αδιαντροπιά τους – αφού διάλεξαν τέτοιο τόπο για την ξεκούρασή τους, δίπλα στο ποτάμι, θέλοντας ίσως να έχουν σιμά τους τα μπάνια τους και τα νεροπαιχνίδια τους.

     Πήραμε το δρόμο της επιστροφής, βγάλαμε και πάλι τα αρβύλια μας στο πέρασμα του ποταμού για να μην μολύνουμε με τις αμαρτίες μας την αγιότητά του, και προχωρήσαμε μέχρι το κεφαλάρι με τα πλατάνια. Βγάλαμε τα σακίδια από την πλάτη μας που την είχαν μουσκέψει από τον ιδρώτα, ανάψαμε μια μικρή φωτιά, ασφαλισμένη με πέτρες ολόγυρα, και ψήσαμε το καφεδάκι μας. Απλωθήκαμε κατάχαμα να πάρουμε τη  δύναμη της γης. Τζάνεμ ποταμέ μου, σε ευχαριστούμε … 

=====================

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 4 Ιουλίου 2012.

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο

Την Τετάρτη

Για ελεύθερος ανθρώπους και κυνηγούς