Τα τελευταία σενάρια που αφορούν το κυνήγι στη χώρα μας έχουν φουντώσει το τελευταίο διάστημα – και όλα μάλιστα κινούνται στον ίδιο παρανομαστή: «η νέα υπουργός περιβάλλοντος που στην αρμοδιότητά της ανήκουν και τα δάση – κατ’ επέκταση και το κυνήγι, είναι φανατική αντικυνηγός αφού μάλιστα δέχτηκε στο γραφείο της οικολογικές οργανώσεις και όχι και εμάς τους κυνηγούς»
Η ανωτέρω παράγραφος δείχνει το κλίμα της εποχής μας. Σε αυτό συνεπικουρεί και η προσφυγή κάποιου «φιλόζωου» στο ΣτΕ για την απαγόρευση του κυνηγίου που εκδικάζεται στις 9 Δεκεμβρίου 2009. Μέσα σε αυτό το κλίμα φόβου που θέριεψε και από τις Ομοσπονδίες που έσπευσαν (καλώς) σε γενικές συνελεύσεις, ένα πράγμα μόνο αντιλαμβάνομαι, τον πανικό.
Πανικός όμως σε τι; Επειδή η υπουργός δεν δέχτηκε στο γραφείο της τον κυνηγό – ενώ δέχτηκε τον οικολόγο; Επειδή μιλά με την wwf τη στιγμή που δεν δέχεται στο γραφείο της Έλληνα βουλευτή; Λέω σε όλα τα παραπάνω: «ας σοβαρευτούμε επιτέλους»
Ποια Ομοσπονδία και ποιος σύλλογος φρόντισαν να δηλώσουν προς το αρμόδιο υπουργείο την επιθυμία τους για συνάντηση με την υπουργό; Μήπως κατέθεσαν εγγράφως ακρόαση με την υπουργό και εκείνη την αρνήθηκε; Αν έγινε έτσι, ναι, συμφωνώ απόλυτα με τις Ομοσπονδίες. Έγιναν όμως οι απαραίτητες ενέργειες και πότε για συνάντηση με την κ. Μπιρμπίλη;
Οι οικολόγοι και η wwf που δέχτηκε η υπουργός, πιστεύω ότι κινούνται συστηματικά και με επαγγελματισμό – δύο στοιχεία που αγνοούν οι Ομοσπονδίες μας. Και καλώς έπραξε η υπουργός και τους δέχτηκε, προφανέστατα δεν αγνόησε τις αιτήσεις τους για συνάντηση και συζήτηση «εφ’ όλης της ύλης».
Προτάσσουμε πάντοτε και όχι αναίτια, την αριθμητική μας δύναμη. Ναι, οι αριθμοί κάνουν τη δύναμη, όσο μακιαβελικό και αν ακούγεται αυτό. Αυτό όμως οι Ομοσπονδίες δεν το έχουν σκεφτεί με τη λογική παρά μόνο με το συναίσθημα. Στην πολιτική όμως τα συναισθήματα υπάρχουν μόνο για τις πίττες συλλόγων, όμως, οι προτάσεις, οι μελέτες, οι σοβαρές παρουσιάσεις, η πειθώ, δημιουργούν γέφυρες για να περάσουν από πάνω τους με σταθερότητα προβλήματα και να προχωρήσουμε όλοι μαζί στο θέμα που μας απασχολεί, στο κυνήγι.
Είναι και κάτι άλλο που μας διαφεύγει, την πολιτική μίας κυβέρνησης δεν την χαράζει ο αρμόδιος υπουργός αλλά ο πρόεδρος της κυβέρνησης. Δυστυχώς μέχρι σήμερα έχουμε βιώσει άπειρες αποφάσεις και εγκυκλίους υπουργών κατά το γνωμικό: «τρείς λαλούν και δύο χορεύουν». Και η ευθύνη εδώ βαρύνει σε μεγάλο βαθμό τις Ομοσπονδίες μας που ποτέ δεν κινήθηκαν με επαγγελματισμό – παρά έμεναν στις καλές ή κακές προθέσεις του εκάστοτε αρμόδιου υπουργού.
Δεν έχουμε ανάγκη να παρακαλέσουμε κανέναν και για τίποτα. Το κυνήγι στην Ελλάδα και στον κόσμο είναι δραστηριότητα καθ’ όλα νόμιμη – και κακώς μέχρι σήμερα δεχόμαστε κάθε τόσο και λίγο νέες ρυθμιστικές ή οτιδήποτε άλλο που υποβαθμίζει την ποιότητα του κυνηγίου. Οι Ομοσπονδίες επειδή έχουν τη θέληση αλλά δεν έχουν τις γνώσεις, ας προσλάβουν επαγγελματίες managers που θα ασχοληθούν αποκλειστικά με τα συμφέροντά μας. Ότι πράττουν δηλαδή οι οικολογικές οργανώσεις αλλά και όσοι άλλοι Φορείς θέλουν να έχουν αποτελέσματα στις προσπάθειές τους.
Εμείς έχουμε ένα επιπλέον αβαντάζ έναντι όσων επιβουλεύονται το κυνήγι – και καλά κάνουν από τη σκοπιά τους, έχουμε δικά μας χρήματα που μεταφράζονται σε εκατομμύρια ευρώ, ενώ οι άλλοι κινούνται με ξένα κόλλυβα. Ποιός λοιπόν είναι ο ισχυρότερος; Η εποχή του πάρε – δώσε με τον φίλο βουλευτή πέρασε ανεπιστρεπτί. Στον καιρό μας οφείλουμε να σταθούμε όρθιοι απέναντι στις προκλήσεις. Και έχουμε τη δύναμη, τη γνώση δεν έχουμε.
-------------------------------------------------------------------------------
Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου «Κυνήγι» την Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009
