Στην εποχή του παππού

Στα παλιά τα χρόνια, οι άνθρωποι της υπαίθρου, οι αγρότες, οι κτηνοτρόφοι, ζούσαν και μεγάλωναν πολυμελείς οικογένειες. Φρόντιζαν τον τόπο τους, ξεχέρσωναν ολόκληρες πλαγιές για να σπείρουν λίγο σιτάρι, στέριωναν με ξερολιθιές τα χωράφια τους τα λιγοστά από τις βροχές και τις κατεβασιές της καταιγίδας. Τις πεζούλες που αντικρίζουμε εμείς σήμερα και τις προσπερνάμε αδιάφορα ή τις γκρεμίζουμε γιατί εμποδίζουν την πορεία μας, τις δημιούργησαν εκείνοι οι μερακλήδες παππούδες μας που ανακάτευαν τη γη για το λιγοστό καρπό.

Όλοι οι παλιοί ήσαν και άριστοι κυνηγοί, με ελάχιστα μέσα που γέμιζαν τα δίκαννα με τη βέργα και το δράμι. Και η μπαρούτη ήταν γι’ αυτούς έξοδο σοβαρό που επιβάρυνε το σπίτι. Έφερναν όμως αποτέλεσμα τα πενιχρά μέσα που διέθεταν σε συνδυασμό με την γνώση τους, την πολυμάθειά τους.

Ο παππούς μου όταν πήγαινε για κυνήγι, έφερνε πάντοτε ένα λαγό μεγάλο. Ποτέ δεν είχε φέρει δύο. Άστα, έλεγε στη γιαγιά μου, δικά μας είναι σαν μεγαλώσουν. Και πράγματι μεγάλωναν και πάντοτε γύριζε με τον λαγό ανά χείρας. Χωρίς σκυλιά. Τα σκυλιά που είχε ήσαν τσοπανόσκυλα, έφερναν γύρα το κοπάδι και το προφύλασσαν από τις κακοτοπιές. Έκαναν άλλη δουλειά, δυσκολότερη.

Παλιότερα δεν υπήρχαν και αγριογούρουνα. Η κάθε οικογένεια μεγάλωνε το δικό της γουρούνι που το έσφαζε κάπου εκεί στα Χριστούγεννα και έπαιρνε όχι μόνο το κρέας που το πάστωνε για να διατηρηθεί και ήταν ο καλός μεζές, ο εκλεκτός. Έπαιρνε το λίπος και το έκανε σαπούνι ή το χρησιμοποιούσε για το μαγείρεμα. Το λάδι ήταν ακριβό πολύ και δυσεύρετο στα ορεινά μέρη.

Τα αγριογούρουνα ήλθαν στην περιοχή μας όταν οι παππούδες είχαν αφήσει τον κόσμο τούτο. Ήλθαν πρόσφατα δηλαδή, πάνω κάτω κάπου δεκαπέντε χρόνια που τα κυνηγάμε. Δεν τα ξέραμε. Μαθημένοι στον λαγό ήμασταν και κάναμε στροφή προς το νέο κυνήγι. Μας συνάρπασε από την πρώτη στιγμή, από τα πρώτα λάθη, που μαθαίναμε πως γίνεται η παγάνα, τη δουλειά κάνει η κόντρα, μα και τόσα ακόμα που μάθαμε και που εν τέλει συνεχίζουμε να μαθαίνουμε. Από τα δίκαννα και μάλιστα τα παλιά, τα κειμήλια, φτάσαμε στις καραμπίνες. Για μεγαλύτερη ισχύ πυρός, για περισσότερη σιγουριά στο καρτέρι.

Δεν σταματήσαμε όμως εκεί, προχωρήσαμε ένα βήμα μπροστά από τους παππούδες μας. Ο ένας λαγός ή ο ένας κάπρος ή οι δυό πέρδικες, δεν είναι αρκετές. Είναι «υποτιμητικό» για ένα «σοβαρό» κυνηγό σήμερα, να φέρει από το δάσος μόνο ένα θήραμα. Τι θα πουν γι’ αυτόν οι φίλοι του; Οι άλλες ομάδες; Δεν θα αρχίσει το δούλεμα; Και που ν’ αντέξει κάποιος περήφανος κυνηγός τέτοιου είδους πειράγματα;

Από κυνηγοί, οι πολλοί γίναμε κυνηγοί κεφαλών. Ορμάμε στο δάσος και απαιτούμε να γίνει όλη η πανίδα δικιά μας. Θα πεί κανείς, σύμφωνοι, αλλά οι λίγοι είναι αυτοί που σκέφτονται και δρούν έτσι. Όχι, λέω εγώ, οι πολλοί είναι. Οι μακελλάρηδες των κάπρων, των λαγών αλλά και των πουλιών, οι πολλοί είναι.

Αυτοί που πετάνε τα σκουπίδια στο δάσος και τις πλαστικές σακούλες, αυτοί που δεν σκύβουν να μαζέψουν τους άδειους κάλυκες, αυτοί που στο πυκνό έχουν στις καραμπίνες 5 – 6 - 8 φυσίγγια, αυτοί εν τέλει είναι πάρα πολλοί. Και όσο και αν φωνάζουν οι Ομοσπονδίες, όσες διατάξεις και αν κυκλοφορούν, δεν αλλάζει η κατάσταση.

Και δεν είναι μόνο αυτά. Άπειροι αγρότες που δουλεύουν στα χωράφια τους έχουν απειληθεί από κυνηγούς. Αμπελουργοί που παίρνουνε τη στράτα για το αμπέλι τους δεν φτάνουν ποτέ διότι «το κυνήγι βρίσκεται σε εξέλιξη». Αλλά και τα κατσίκια που βρίσκονται νεκρά από τον κτηνοτρόφο, δεν τα σκότωσαν σκυλιά των κυνηγών αλλά κάποια «αδέσποτα». Που δεν τα ξέρει κανείς, δεν τα αντίκρισε κανείς.

Ανάβει φωτιά να ζεσταθεί η παρέα των κυνηγών στο δάσος αλλά «ξεχνά» να την σβήσει, όταν βιαστικά πρέπει να φύγει. «Έλα μωρέ», και τι σε νοιάζει εσένα, χειμώνας είναι, δεν παθαίνει τίποτα το δάσος, απαντά με στόμφο ο παντογνώστης κυνηγός

Και οι ταβέρνες που έχουν στο μενού τους κάπρο του βουνού, και μάλιστα σε υψηλή τιμή, τυχαία τα βρίσκουν τα άγρια έξω από την πόρτα τους.

Όλα τα παραπάνω είναι προβλήματα σοβαρά που όλοι τα γνωρίζουμε και τα αποσιωπούμε επιμελώς. Ή τα ελαχιστοποιούμε σαν προβλήματα. Τα προβλήματα, όποια και είναι αυτά, λύνονται εφόσον τα κατανοήσουμε. Με τις ανακοινώσεις των Ομοσπονδιών σίγουρα δεν λύνονται. Εκείνο που λείπει από τους κυνηγούς και είναι γνώρισμα κοινό της κοινωνίας μας σήμερα, είναι η έλλειψη παιδείας. Όταν την αποκτήσουμε, ίσως να κάνουμε ένα βήμα πάλι προς τα πίσω και αντιληφθούμε την νοοτροπία των παππούδων μας. Που οι συνθήκες ζωής ήσαν τέτοιες και είχαν πραγματική ανάγκη να γυρίσουν με θήραμα στο σπίτι, στην οικογένεια. Και επέστρεφαν ευτυχείς με το ένα. Τα πολλά τα άφησαν για εμάς, για να κορδωνόμαστε…..