Τα μεγάλα ... κυνήγια

Τι έμειναν? Μόνο δύο εβδομάδες ακόμα για τον ευλογημένο κάπρο। Και μετά? Μετά!! Έχουμε τόσα να κάνουμε. Κατ’ αρχήν θα πάρουμε τα παλιά μονοπάτια στο κατόπι, να συναντήσουμε πέτρινες βρύσες και νεράιδες, χαμένους ήχους από τον χειμωνιάτικο βοριά, παλιές ιστορίες του ανέμου.

Πλούσια η παράδοσή μας που μεταδόθηκε από στόμα σε στόμα, από γενιά σε γενιά। Οι παππούδες τα ήξεραν καλά τα παλιά। Στην εποχή τους δεν υπήρχε το δελτίο των 8, δεν υπήρχαν τα «νούμερα» των reality show, δεν υπήρχαν οι τεχνολογίες, ούτε οι θεογκόμενες των «σοβαρών» περιοδικών. Τα πάντα ήσαν διαφορετικά.

Με την φωτιά για συντροφιά που ήτανε και φώς, διηγιόντουσαν τα παλιά, όπως τα είχαν ακούσει από τους παλαιότερους। Παρατηρούσαν την φύση και την σπούδαζαν με τρόπο απλό, μιλούσαν για πολέμους που έζησαν στο πετσί τους, έπιαναν το τραγούδι ανά πάσα στιγμή, δίχως την βοήθεια των «ευγενών ποτών».

Πίνοντας καθαρά κρασιά και δυνατά τσίπουρα, τράβαγαν και καμιά πρέζα, έστριβαν και κανένα αγρινίου। Λιτοί σε όλα τους και σε δύσκολους καιρούς – ηρωικούς θα τους ονόμαζα, όχι μόνο επέζησαν, όχι μόνο στάθηκαν πολύ ψηλά, αλλά κατάφεραν πράγματα που εμείς σήμερα αγνοούμε ή δεν τα ξέρουμε απλά.

Είμαστε η συνέχεια τους? Δεν ξέρω। Ότι έχουμε ξεστρατίσει το ξέρω, ότι γίναμε μαλθακοί, ναι, το ξέρω. Ότι ασχολούμαστε με παπαριές, σωστό είναι. Ότι γίναμε σκλάβοι από ελεύθεροι που ήσαν αυτοί, σωστό είναι.

Κάθε Παρασκευή που φεύγω από την πόλη των Αθηνών για την πατρίδα, η ίδια λαχτάρα από τα παλιά - τα παιδικά χρόνια ακόμα, κυριαρχεί। Στο ταξίδι ποτέ δεν βιάζομαι, δεν «καθαρίζω» τον δρόμο όπως τόσοι «καυλοτίμονοι», δεν βλέπω «κόφτη», δεν διακοσαρίζω. Μήπως είμαι out?

Ότι και αν είμαι, τα παλιά μονοπάτια με περιμένουν να τα διαβώ, οι ανηφοριές που φέρνουν το λαχάνιασμα με οδηγούν στις κορφές, εκεί που φαίνεται καθαρά ο Κόσμος, η ομορφιά δηλαδή।

Πολλά ήξεραν οι παππούδες αλλά έφυγαν για ταξίδια μεγάλα। Θα μπορούσαν πολλά να μας μάθαιναν αλλά δεν το θελήσαμε. Εκείνοι ζούσαν στον πραγματικό κόσμο, εμείς ζούμε στον εικονικό. Έχουμε μια οθόνη μπροστά μας και νομίζουμε πως έχουμε τα πάντα. Τίποτα δεν έχουμε, τίποτα δεν ξέρουμε. Μεγαλώνουμε και γινόμαστε χειρότεροι. Ζούμε στην παρακμή και χαμπάρι δεν το πήραμε.

Κάποτε, στην αλλαγή του 2000 μ।χ, τότε που ο φόβος κυριαρχούσε στον κόσμο!!, εκεί στο μέγαρο της μουσικής, ένα τεράστιο πανό έγραφε: «ο κόσμος ανήκει σε αυτούς που τον προγραμματίζουν». Θα διόρθωνα, ο κόσμος δεν μας ανήκει, εμείς ανήκουμε σε αυτόν.

Τελευταία κυνήγια για φέτος και ακόμα δεν έβγαλα το όπλο από την θήκη του!. Κύλησε διαφορετικά εφέτος η χρονιά μου. Τα μεγάλα κυνήγια τα αφήνω για του χρόνου, με λιγότερα καμένα δάση να ματώνουν την ψυχή μας.