Οι ωτακουστές...

Αυτός ο «γκέκας» είναι ήρεμο σκυλί - σαν τον Άργο που υποδέχτηκε τον κοσμογυρισμένο Ηρακλή, με το κούνημα της ουράς του. Ήρεμος μέχρι να μυρίσει γουρούνι. Τότε μεταμορφώνεται ο άτιμος σε θηρίο ανήμερο και όλα τα ζωντανά της πλάσης τρέχουν να κρυφτούν όπου προλάβουν.

Τέτοια είναι η ορμή του όταν αντικρίσει σε απόσταση αναπνοής το άγριο, που του σηκώνονται τα αυτιά από την ταχύτητα!. Αν υπήρχαν νόμοι στην φύση για την ταχύτητα, ο Γκέκας θα ήταν μια ζωή παραβάτης. Όχι σαν τον Ιουλιανό, αυτός δεν ήταν αλήτης, ήταν ασκητική μορφή. Ο Ιουλιανός δεν είχε ανάγκη τους νόμους, ήταν ο Νόμος.

Ο Γκέκας στο δάσος με το άγριο μπροστά, είναι ο αυτοκράτορας, ο κυρίαρχος, αυτός που κανονίζει το παιχνίδι. Στο δικό του παιχνίδι συντονίζεται η ομάδα και ακολουθεί πιστά τις διαταγές του.

Ο κάπρος αλαφιασμένος από τέτοιο κυνηγητό, ισοπεδώνει στο πέρασμά του τα εμπόδια, δέντρα, μάντρες, και ότι του φράζει τον δρόμο προς την λύτρωση. Ποια λύτρωση όμως? Με τον Γκέκα στον ντορό του?

Έφυγε σαν τον άνεμο ο κάπρος από τα καρτέρια, που ούτε χρυσό βόλι δεν τον έπιανε, και ξεχύθηκε προς την ελευθερία. Εκεί όμως τον ακολούθησε ο Γκέκας ο σκληρός και ο Τέλης ο δαιμόνιος. Στην φασαρία του βουνού, γειτονικοί ωτακουστές περίμεναν έτοιμοι τον κάπρο με το ξένο σκυλί.

Μια, δύο, πέντε ντουφεκιές ακούστηκαν. Έπεσε ο κάπρος και πάνω σε αυτόν ο Γκέκας. Ο Τέλης έμεινε λίγο πίσω, να δεί από πού ήλθαν οι ντουφεκιές. Είδε τα σκυλιά που αμόλησαν οι ωτακουστές στον νεκρό ήδη κάπρο.

Μια διαφορετική μάχη άρχισε τότε. Ο Γκέκας εναντίον των άλλων σκυλιών που βρήκαν θήραμα έτοιμο. Θα άφηνε ο Γκέκας το δικό του γουρούνι σε άλλα σκυλιά? Όχι φυσικά. Σκύλος ήταν, όχι μαλάκας.

Οι ωτακουστές μαζεύτηκαν να σηκώσουν τον ξένο κάπρο, φάνηκε και ο Τέλης από το πυκνό. Άρχισε μια πολύ εποικοδομητική κουβέντα....... και στο τέλος επικράτησε η λογική. Ευτυχώς.

Τα άλλα σκυλιά ηρέμησαν και έφυγαν, ο Γκέκας δεν είχε ηρεμήσει ακόμα!!